Van 12-18 mei zal Sandew Hira in Venezuela zijn voor twee workshops: één over herstelbetalingen voor kolonialisme en de ander over Decolonizing the Mind. Hira zal ook de relaties versterken tussen het Nationaal Instituut voor de Dekolonisatie van Venezuela en het Instituut voor de Dekolonisatie van Suriname (DEKOSUR).
Hij zal dagelijks een video-blog posten op de website van Islamic Human Rights Commission over zijn ervaringen in Venezuela en zijn analyse van de situatie daar.
Op 25 april lanceerde artiest en activist Pravini Baboeram “The Uprising”, een muzikale documentaire die het verhaal van hedendaags verzet tegen racisme in Europa vertelt. Met commentaar en ervaringen van academici en activisten brengt de Hindostaanse singer/songwriter een dekoloniaal perspectief op de anti-racisme beweging in Nederland, Engeland en Frankrijk. Hierin biedt ze niet alleen een analyse van de geschiedenis en erfenis van kolonialisme, maar ook een visie op strategie voor de toekomst van de sociale beweging.
In deze muzikale documentaire wordt ingezoomd op gezamenlijke uitdagingen van gemeenschappen van kleur. In 9 zelfgeschreven nummers verbindt Pravini de strijd tegen Zwarte Piet, de strijd voor de erkenning van koloniale misdaden die Nederland heeft begaan in Indonesië, de strijd voor de bevrijding van Palestina en de strijd in het politieke veld voor een inclusieve samenleving. “The Uprising” biedt hiermee een unieke kijk op het verzet tegen racisme in Europa door de ogen van mensen van kleur. Klik hier om de trailer te bekeken.
Pravini deelt waarom ze deze film heeft gemaakt:
“Deze film vertelt het verhaal dat ik zocht, maar niet kon vinden. Talloze films zijn gemaakt over racisme. Maar er zijn er maar heel weinig die de link leggen met het koloniale verleden en de gemeenschappelijke uitdagingen waarmee verschillende gemeenschappen van kleur worden geconfronteerd. En geen van de films die ik tegenkwam, focust zich op de Europese context en de huidige strijd van mensen van kleur.
Ik merkte ook dat veel verhalen bedoeld waren om witte mensen te overtuigen van het probleem. Maar deze films toonden niks wat mensen van kleur niet al weten. Natuurlijk bieden ze een belangrijk platform voor onzichtbare verhalen en ervaringen. Maar waar ik naar op zoek was, was meer dan verhalen vertellen. Ik was op zoek naar analyse van institutioneel racisme. Ik was op zoek naar een taal om mensen uit te dagen die dit systeem in stand houden, of ze zich hiervan bewust zijn of niet. Ik was op zoek naar een verhaal dat de verbanden legt tussen verschillende gemeenschappen die tegen hetzelfde systeem van onderdrukking vechten. Ik was op zoek naar een verhaal dat niet bedoeld was om witte mensen te overtuigen van het probleem, maar om mensen van kleur te empoweren het probleem uit te dagen en te bestrijden.
Toen ik begon met het schrijven van mijn nieuwe album, besefte ik dat dit het verhaal was waar ik naar op zoek was. Elk nummer dat we schreven was een stukje van de puzzel, een groter geheel dat het verhaal van verzet vertelt door de ogen van mensen van kleur. Dit verhaal was niet alleen gebaseerd op muziek, maar de nummers werden vergezeld door beelden in mijn hoofd. Bij elk nummer en elke afbeelding verschenen er mensen die mij iets hadden geleerd over de strijd. Hoe meer het album vorderde, hoe meer ik een fluistering in mijn oor hoorde die me zei die stap te zetten. Om die film te maken waar ik naar zocht. Omdat ik wist dat als ik ernaar op zoek was, vele anderen hetzelfde probeerden te vinden.”
Met The Uprising is een vernieuwend document beschikbaar dat dekoloniale theorie toegankelijk maakt voor een breed publiek. Het biedt een aanzet voor bewustwording over koloniale geschiedenis en strategieën voor de toekomst.
The Uprising is beschikbaar voor screenings. Bekijk voor meer info deze presskit of neem contact op met Pravini Productions: info@pravinimusic.com.
De Nederlandse overheid is onlangs begonnen aan een vierjarig onderzoek naar de onafhankelijkheidsoorlog van ’45-’49. Echter kwam dit onderzoek al snel voor felle kritieken te staan. Zo kaartte een open brief van 140 wetenschappers, journalisten, studenten en activisten aan dat het onderzoek geleid wordt door drie Nederlandse organisaties – waaronder het Nederlandse Instituut voor Militaire Historie, een organisatie van het ministerie van defensie. In het onderzoek wordt de 350 jaar kolonialisme kort afgedaan als een feit, terwijl het een cruciale invloed heeft gehad op de maatschappelijke en morele context van de oorlog. Welk recht had Nederland om een gebied dat achttienduizend kilometer verderop ligt als bezit te beschouwen? En wat is de impact hiervan geweest? Uiteindelijk is het begrip ‘Indisch’ een koloniale uitvinding: Made in Holland.
In samenwerking met Jeffry Pondaag nodigt Studio/K een aantal betrokken sprekers uit om de dekoloniale perspectieven te bieden op de vrijheidsstrijd van ’45-’49. Niet alleen de Indonesische perspectieven worden aangehaald, ook de koloniale denkbeelden, die vandaag de dag nog altijd de boventoon voeren in Nederland, worden besproken.
Sprekers zijn:
Tickets:
Laag inkomen: €3
Standaard: €5
Solidariteit: €7,50
Sprekers:
Jeffry Pondaag (Voorzitter van de stichting K.U.K.B.) – klaagde met zijn Stichting Comité Nederlandse Ereschulden, meerder malen de Nederlandse staat aan voor oorlogsmisdaden tegen Indonesiërs. Pondaag zal een kritische blik werpen op enkele standpunten die leven binnen de Nederlands-Indische gemeenschap in Nederland.
Francisca Pattipilohy (Ooggetuige) – samen met Jeffry Pondaag mede-initiatiefnemer van de kritische open brief tegen bovengenoemde onderzoek. Ze is 93 jaar oud en ooggetuige van het Nederlandse kolonialisme in Indonesië en zal hier ook uit eigen ervaring over vertellen.
Sandew Hira (Wetenschapper) – oprichter van het International Institute for Scientific Research (IISR) en auteur van verscheidene boeken over (de)kolonisatie, vooral met betrekking tot Suriname. Hij zal vertellen over “”decolonizing the mind”” in relatie tot het Nederlandse onderzoek, en over de manier waarop er gesproken wordt over ‘extreem geweld aan beide kanten’.
Marjolein van Pagee (Wetenschapper) – oprichter van Histori Bersama, een initiatief dat dialoog faciliteert tussen Indonesische en Nederlandse perspectieven door artikelen te vertalen. Pagee zal de uitslagen presenteren van haar masteronderzoek over de hardnekkigheid van Nederlandse koloniale percepties richting Indonesische onafhankelijkheidsstrijders.
Aanmelding: https://www.facebook.com/events/264870061083553/
Op 11 april 2019 ontving Sandew Hira een email van het Dekolonisatie Netwerk voormalig Nederlands Indië met het verzoek om een open brief te ondertekenen gericht aan het Amsterdams college en raadsleden waarin gevraagd wordt om het initiatief van de gemeente om een museale voorziening te treffen voor de trans-Atlantische slavernij te veranderen naar een museale voorziening voor de slavernij in alle Nederlandse koloniën.
Hij legt uit waarom hij de oproep niet ondersteunt.
Een verder toelichting op de uitlegt volgt hieronder.
De kern van de discussie is de vraag: Heeft een exclusieve museale voorziening voor de trans-Atlantische slavernij recht van bestaan? Een fysieke museale voorziening is een voorziening die bestaat uit een fysieke infrastructuur (gebouw), een organisatie (een bestuur, mensen die in dienst worden genomen, netwerk van vrijwilligers), een budget (financiële middelen), een inhoudelijk verhaal (de historische betekenis en erfenis van de trans-Atlantische slavernij) en activiteiten (tentoonstellingen, lezingen, schoolbezoeken etc.). Een claim op deel van deze voorziening is dus geen abstracte zaak. Het betekent een claim op infrastructuur, organisatie, financiële middelen, inhoudelijk verhaal en activiteiten etc..
Het netwerk vindt dat een museale voorziening niet beperkt mag blijven tot de trans-Atlantische slavernij en inclusief moet zijn en dus als thema moet hebben slavernij in alle Nederlandse koloniën, dus ook in Indonesië. Ze claimen een deel van een voorziening die het resultaat is van decennia-lange strijd van de Surinaamse en Antilliaanse anti-koloniale beweging.
Het netwerk wil meer aandacht voor slavernij in Indonesië. Dat is prima. Dat ze zelf op verschillende manieren vorm en inhoud geven. Voor mij zijn het geen steekhoudende argumenten tegen een exclusief museum over de trans-Atlantische slavernij. Als je voor iets bent, betekent het niet automatisch dat je tegen iets anders moet zijn. Als je voor meer aandacht bent voor slavernij in Indonesië, betekent dat niet dat je tegen een exclusief museum over trans-Atlantische slavernij moet zijn. Als je voor meer aandacht bent voor slavernij in Indonesië, dan hoef je niet te pleiten tegen een exclusieve voorziening en eisen dat die inclusief wordt, zoals jij en het netwerk nu doen. Je kunt allerlei activiteiten organiseren om die aandacht op te eisen. Sterker nog, je zou als Netwerk moeten beginnen om zelf activiteiten te organiseren om meer aandacht te geven aan slavernij in Indonesië in plaats van een claim te leggen op een voorziening van een ander.