Categorie archieven: Nieuws

Hoe verder met 3 mei?

Sandew Hira, 6 mei 2025

Op 3 mei heeft Sandew Hira een toespraak gehouden bij het evenement van de Stichting 3 mei – Een liefdevol verzoek naar aanleiding van hun vijfjarig bestaan. Hieronder is de tekst van zijn toespraak opgenomen. Deze stichting wordt geleid door Rishma Khubsing.

In zijn toespraak legt Hira uit dat het verhaal van 3 mei een radicaal verhaal is, een revolutionair verhaal. Op 4 mei herdenkt Nederland haar slachtoffers van het Nazisme en de Tweede Wereldoorlog hier op De Dam. Op 5 mei viert Nederland de bevrijding van het Nazisme. En nu op 3 mei komen mensen op De Dam voor een herdenking met de boodschap: jullie waren niet alleen slachtoffers van Nazisme. Jullie waren ook daders. Vandaag herdenken we de slachtoffers van de Nederlandse misdaden tegen de menselijkheid, van het Nederlands Nazisme.

Er is een ander initiatief op 3 mei die in 2012 is begonnen: de dag van empathie. Op haar website beschrijft ze haar doel: “Om 3 mei uit te roepen tot de de Dag van Empathie – de dag voorafgaand aan de Nationale Herdenking en Bevrijdingsdag. De Dag van Empathie is een pleidooi om de empathie in de samenleving te vergroten en om de tijdens de herdenking getoonde empathie niet alleen dan te voelen – maar op alle dagen van het jaar, voor elke medemens. Uiteindelijk streven we naar een nationale dag op 3 mei waarop we elkaar (opnieuw) leren kennen, waarna we op 4 mei samen herdenken, op 5 mei samen onze vrijheid vieren en vanaf 6 mei met elkaar in gesprek blijven.” Dit initiatief wordt geleid door Jerry Afriyie.

De kracht van beide initiatieven is dat ze de nationale herdenking van 4 mei gebruiken als een manier om het verleden met het heden te verbinden. De eerste doet het via rituelen en herdenking van de voorouders. De tweede door gespreksbijeenkomsten en culturele evenementen.

Ik ben betrokken geweest bij de oprichting van het eerste initiatief. Bij de vijfjarige herdenking heb ik mijn evaluatie gemaakt van de uitdagingen voor de toekomst.

Stichting 3 mei opereert in een veranderende politieke omgeving. De Nederlandse regering en de koning hebben excuses gemaakt voor het slavernij verleden. Ik verwacht dat niet onder deze regering, maar ergens in de toekomst 1 juli een nationale vrije dag wordt. De Antillianen herdenken 17 augustus en niet 1 juli. De Indonesiërs vieren op 17 augustus hun onafhankelijkheid. Officieel hanteerde Nederland de datum van 27 december 1949 als de onafhankelijkheidsdatum. Pas in 2023, 78 jaar later, heeft Nederland officieel 17 augustus als onafhankelijkheidsdatum erkend.

Een strategisch vraagstuk voor beide initiatieven op 3 mei is: hoe verhoudingen deze ontwikkelingen zich tot 3 mei en wat voor beleid ontwikkelt je naar wat gaat komen: een officiële erkenning van Nederland dat haar koloniaal verleden verwerpelijk is en dat koppelen aan activiteiten op bijzondere dagen. Wat gaat je eis zijn naar het overheidsbeleid toe? Is 3 mei de dag voor heling en voorouder herdenking? Is het een kwestie van empathei. Is dat voldoende om op lange termijn te kunnen blijven bestaan?

Een tweede daarmee samenhangend vraagstuk is: hoe landelijk is de 3 mei? Bij de slavernijherdenking is er nadrukkelijk voor gekozen om naast de landelijke herdenking een plaatselijk netwerk op te bouwen voor de 1 juli herdenkingen. NiNsee heeft dat getrokken en nu heeft de regering een nieuwe commissie in het leven geroepen en veel geld gegeven om een regionaal netwerk van herdenkingen op te zetten.

Een soortgelijke ontwikkeling hebben we bij de anti Zwarte Piet beweging gezien. Die beweging richtte zich eerst op de landelijke intocht. Dat was al krachtig. Maar haar kracht groeide in veelvoud toen ze zich regionaal ging organiseren. En dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat die beweging daadwerkelijke een landelijk beweging is geworden en succesvol is geweest met de afschaffing van Zwarte Piet.

Wat is het lange termijn beleid van Stichting 3 mei m.b.t. het landelijk karakter van de herdenking en hoe verhoudt het zich tot de regionale netwerken van 1 juli? De dag van de empathie is al bezig met een regionale worteling.

Een derde vraagstuk is het vraagstuk van organisatie-opbouw. Het is al een hele klus om het evenement in Amsterdam te organiseren. Wat is de organisatorische implicatie van een lange termijn strategie die daadwerkelijk naar een landelijke herdenking gaat? Hoe ga je om met vraagstukken van leiderschap en kadervorming? Dat zijn lastige vragen waar iedere sociale beweging mee te maken krijgt.

Een vierde strategisch vraagstuk is hoe het koloniaal verleden zich verhoudt tot het koloniaal heden. Die discussie zie je bij de 4 mei herdenking, waar een groep uit de samenleving de oorlog en genocide in Gaza nadrukkelijk verbindt met de Tweede Wereld Oorlog en de Holocaust. Sommige mensen uit de conservatieve hoek van de samenleving vinden dat onterecht. Veel progressieve mensen vinden dat moreel juist heel correct.

Een vijfde vraagstuk is het vraagstuk van eenheid. Waarom twee initiatieven op 3 mei. Waarom niet geduldig werken aan het bouwen van een eenheid tussen de beide initiatieven. Is het een kwestie van strategische inzichten. Die zou je kunnen oplossen met discussies. Is het een kwestie van ego’s. Dat is niet oplosbaar.

 

Hieronder is de tekst van mijn toespraak.

 

Lieve, moedige mensen,

 

Ik wil beginnen met Rishma Khubsing en het team van 3 mei – een liefdevol verzoek, van harte te feliciteren met haar vijfjarig bestaan. Het is een enorme prestatie om dit initiatief van de grond te krijgen en ieder jaar weer verder te ontwikkelen.

Vijf jaar geleden hadden Rishma en ik een gesprek over het initiatief? Wat wilde ze ermee bereiken? Hoe wilde ze dat bereiken? Moet je een online community worden? Moet je een plek veroveren in de publieke ruimte, zoals nu op De Dam in Amsterdam. Dat laatste vereist moed. Online kun je van alles en nog wat roepen en je verschuilen achter je laptop of mobiele telefoon. Maar de stap om je in de publieke ruimte dit specifieke verhaal neer te zetten vereist moed. Waarom?

Het verhaal van 3 mei is een radicaal verhaal, een revolutionair verhaal. Op 4 mei herdenkt Nederland haar slachtoffers van het Nazisme en de Tweede Wereldoorlog hier op De Dam. Op 5 mei viert Nederland de bevrijding van het Nazisme. En nu op 3 mei komen mensen op De Dam voor een herdenking met de boodschap: jullie waren niet alleen slachtoffers van Nazisme. Jullie waren ook daders. Vandaag herdenken we de slachtoffers van de Nederlandse misdaden tegen de menselijkheid, van het Nederlands Nazisme. Zoals Frantz Fanon zei: kolonialisme was Nazisme in de koloniën. Dat is een keiharde boodschap.

Je kunt het net zo liefdevol brengen als je wilt, maar de boodschap is snoeihard.

Rishma noemt het een liefdevol verzoek om erkenning, heling en verbondenheid. Haar boodschap is vanuit licht en liefde, niet vanuit boosheid en strijd. Ik respecteer dat. Maar ik kijk er iets anders naar.

Het is strijd en het vereist een enorme moed om die boodschap te brengen en hier te staan, vooral in dit politieke klimaat met de opkomst van extreem rechts en een wereld die lijdt onder genocide in Palestina, een oorlog in Ukraïne en de dreiging van een nucleaire oorlog.

Laat mij dieper ingaan op die boodschap. Hoe zag het Nederlands Nazisme in de koloniën er uit? Het Duits Nazisme voerde voor de Joden de Jodenster in. Dat was een gele lap stof in de vorm van een zeshoekige Davidster , met het woord “Jood” in zwarte letters erop gedrukt. Vanaf 1941-1942 verplichtten de nazi’s in Nederland de Joodse mensen om deze ster zichtbaar op hun kleding te naaien, meestal op de linkerborst. Het was bedoeld om Joden in het dagelijks leven direct herkenbaar te maken. Het was een vorm van menselijke vernedering.

In de Nederlandse koloniën werd de totslaafgemaakten gebrandmerkt met een brandijzer dat roodgloeiend was. Het hete ijzer werd gedrukt schouder, borst, rug, arm en soms ook het gezicht. De totslaafgemaakte werd door de Nederlandse Nazi’s gezien als een dier dat eigendom was van de mens. Het merk gaf aan wie de eigenaar was van dit menselijk dier. De Duitse Nazi’s hebben de Joden nooit als dieren beschouwd, die ze in eigendom konden hebben. Daarom gebruikten ze geen brandmerk, maar een lap stof.

Het verhaal van het Nederlands Nazisme in de koloniën is het verhaal van dehumanisering van de gekoloniseerde. Het verhaal van Duits Nazisme in Nederland is het verhaal van dehumanisering van de Joden. Op 4 mei wordt die dehumanisering bestreden door de verhalen te vertellen van het menselijk lijden van het Joods volk. Daar kunnen wij wat van leren. Het verhaal dat we op 3 mei vertellen is het verhaal van het menselijk lijden van de door Nederland gekoloniseerde volkeren.

Ik wil stil staan bij een aantal van die verhalen. In mijn boek Van Priary tot en met De Kom staat het verhaal van het eerste contact van Nederlanders met Inheemsen. In 1613 was Stoffel Alberts bij een handelspost in Paramaribo. De schipper Jan Jacobs Benz was getuige van twee voorvallen en vertelt hierover. Op een kwade dag nam Stoffel Alberts een geweer en liep naar een Inheemse jongeman, die als tolk werkte op de handelspost. Zonder enige aanleiding schoot hij op de jongen, die dood neerviel. Waarom? Gewoon. Hij had er zin in. Wie was die jongen? Wat waren zijn dromen? Wie was zijn familie? We weten het niet, maar we weten wel dat Stoffel Alberts een mens heeft vermoord. Jan Jacobs Bens vertelt dat twee jaar later Albert Stoffel samen met zijn neef Jeuriaen en ene Claes de Fries een Inheemse vrouw en later nog een Inheemse jongen zomaar zonder reden heeft vermoord. Vandaag moeten onze gedachten bij deze naamloze Inheemsen zijn. Ze waren kinderen van een vader en een moeder. Ze zijn leden van een gemeenschap. Ze zijn mensen, die vermoord zijn omdat een Nederlandse Nazi dat leuk vond.

Een ander verhaal wordt verteld door Anton de Kom in zijn boek Wij Slaven van Suriname, het verhaal van Flora, Sery en Patienta. Zij waren ontsnapt uit de concentratiekampen van die tijd, die toen plantages werden genoemd. Op zondag 26 november 1711 vertrok een militaire expeditie naar de Boven-Suriname rivier om de ontsnapte vrijheidsstrijders op te sporen. Ze hadden een klein kamp ontdekt en probeerde de mensen in hun slaap te overrompelen. Door oplettendheid van de kampbewoners mislukte dat en het kamp was ontruimd voordat de actie kon plaatsvinden. Wel was men er in geslaagd om een vrouw Sery met haar kind Patienta en een andere vrouw Flora gevangen te nemen. Het rapport van de expeditie vertelt dat de vrouwen verhoord werden met als doel informatie te achterhalen over de andere vrijheidsstrijders. Het was een uitgebreid verhoor, waarbij ze werden gemarteld en hun huid met vuur gebrand. Ondanks de marteling weigerden ze iets los te laten. Ze wezen met hun vingers naar de hemel, namen een lang stuk haar van hun hoofd en maakten het gebaar dat ze onthoofd konden worden, maar toch niets zouden zeggen. Ze sloegen met hun vingers op hun mond om aan te geven dat ze hun mensen nooit zouden verraden. De militairen besloten om de vrouwen naar de stad te brengen voor verder verhoor, maar ze weigerden om mee te gaan. Ze weigerden te staan of te lopen. Sery was door de marteling en een pijl die door haar lichaam was gegaan dusdanig verwond dat ze amper tegenstand bood. Flora was sterker en die weigerde op te staan. De militairen besloten ze dood te schieten en te onthoofden. Ze hebben de hoofden meegenomen naar Paramaribo als bewijs van hun misdaad, die ze als een heldendaad beschouwden. Het verslag vertelt niet wat met Patienta is gebeurd, maar waarschijnlijk is ze meegenomen en tot slaaf gemaakt.

De Kom probeert zich in te beelden wat ze hebben meegemaakt. Hij schrijft: “Men kan zich onmogelijk menselijke wezens voorstellen, meer hulpeloos en verlaten dan deze Séry met haar kind Patienta, en Flora. De nood van het kindje vermengde zich in de gedachten van de moeder met het verbijsterende bedwelmende gevoel van hetgeen zij zelve zal moeten doorstaan. Daarbij kwam het verlies van de vrijheid, die zo heel kort is geweest, het scheiden van de plaats waar zij met haar kind zo’n korte poos het geluk gekend had.

Séry voelde nog sterker dan alles de moederliefde, door het vreselijk dreigend gevaar tot een aan waanzinningheid grenzende overspanning gedreven. Haar kindje was nog zo jong en de gedachte slechts, dat straks ruwe blanke handen haar Patienta uit haar armen zou rukken, deed haar huiveren. Zij drukte het, terwijl zij met angstige blikken naar de troep blanke soldaten keek, met stuipachtige kracht aan haar borst.

Iedere stap die de blanke soldaat nader tot haar bracht deed haar beven. Zij trilde als een blaadje, het bloed dreef naar haar hart terug. En toch was Séry een dapper vrouwtje. Zij drukte de zachte armpjes van haar kind om haar hals en kuste het nogmaals, terwijl men de kleine Patienta ruw uit haar armen losrukte.”

Volgens De Kom was die moeder hulpeloos, maar niet zwak: “Geen gil kwam van haar lippen, ze keek slechts met fonkelende ogen de militair aan, stond vervolgens op en monsterde de blanke soldaten fier, zonder de minste vrees hen allen uitdagend. Ze was zelf verbaasd over de kracht, die haar scheen gegeven te worden. want ze wist wel, nu haar kind in de handen der soldaten was, dat geen mens zich erover zou ontfermen. En toch, trots dit alles was ze onbevreesd. Elke vlaag van angst scheen door een macht verdreven te worden. De zwakke vrouw was een heldin geworden. Het was alsof stromen van kracht door haar lichaam liepen.”

De Kom beschrijft de martelingen die ze moet doorstaan en haar ongelooflijke moed om desondanks haar eigen mensen niet te verraden: “Na een poos greep de bende ruwe soldaten Séry vast, bond haar de handen en voeten, smeet de arme vrouw op de grond en begon haar te geselen met scherpe roeden, om hierdoor te trachten haar tot verraad van haar landgenoten te brengen. Na deze bloedige kastijding scheen Séry halfdood te zijn. Toch trachtte men haar in deze toestand te ondervragen. Maar het gelukte de blanken niet iets uit haar te krijgen. Zo ging men in woede ertoe over om de arme Séry met vuur en tangen te bewerken. In weerwil van al deze pijnigingen, die voor een vrouw haast onverdragelijk waren, bleef ze zich toch halsstarrig verzetten om haar broeders en zusters te verraden.

Haar vriendin Flora toonde zich niet minder standvastig. Séry moest het aanzien hoe zij voor haar ogen vermoord en onthalsd werd.”

Hij eindigt het verhaal van Séry en Flora met een belofte: “Dappere Séry. Dappere Flora. Wij zullen uw namen steeds in eerbied gedenken.”

En dat is wat wij vandaag, 3 mei 2025, 314 jaar later doen: Wij gedenken in eerbied de namen van dapper Séry, dappere Flora en baby Patienta.

En daarmee leggen we de vraag op het bord van het geweten van het Nederlandse volk. Jullie weten hoe het is de dehumanisering van het Duitz Nazisme te ervaren. De Duitsers zijn in het reine gekomen met hun Nazistisch verleden. Ze vertellen de verhalen over dehumanisering van Joden in musea, documentaires, monumenten en overheidsbeleid inclusief herstelbetalingen. Wanneer komen de Nederlanders in het reine met hun Nazistisch verleden tijdens kolonialisme? Wanneer wordt 3 mei een nationale herdenking van de slachtoffers van het Nederlands kolonialisme?

Ahmet Daskapan en Sandew Hira over de nieuwe vredesbeweging

Op 3 mei 2025 hebben Ahmet Daskapan en Sandew Hira een interview gegeven aan Sjoerd de Groot, woordvoerder van Volkeren voor Vrede. Daskapan en Hira kennen elkaar al vanaf de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen ze samen streden tegen racisme en voor rechten van migranten. Hun bijdrage aan het interview is gebaseerd op het artikel dat Hira geschreven heeft over een nieuwe strategie voor sociale strijd in Nederland.

Het interview is op YouTube te zien:

Discussiebijeenkomst Marijn Kruk & Sandew Hira over extreem rechts: 1 februari 2025 Amsterdam

Discussiebijeenkomst over extreem nationalistisch-rechts in nationaal en internationaal perspectief met Marijn Kruk & Sandew Hira: 1 februari 2025 om 13.30 uur in Amsterdam, Perdu, Kloveniersburgwal 86
In zowel Europa als de Verenigde Staten kleuren zogeheten nationaal populistische bewegingen alweer enige tijd het politieke landschap. Gebruikmakend van de ontstane onrust over immigratie en verlies van identiteit, kwamen op tal van plaatsen populistische leiders aan de macht. De grote verkiezingswinst van Geert Wilders eind 2023 en de uitslag van de Europese verkiezingen laten zien dat het momentum zich vooralsnog doorzet.
Tegelijk maskeert het populisme de bredere ambitie die achter deze beweging schuilgaat. Er is sprake van een contrarevolutie, gericht op de omverwerping van een links-liberale en ‘globalistische elite’, die de ‘westerse eigenheid’ zou ondermijnen.
Klassieke conservatieven, rechtse christenen, duistere etnonationalisten en allerhande complotdenkers trekken hierin zij aan zij op.
Daarbij doet de Hongaarse hoofdstad Boedapest dienst als intellectuele broedplaats en als model. Premier Viktor Orbán gaat voorop in de strijd voor het ‘eigene’ te midden van een moderniteit die dit uitholt. Maakt deze opstand kans van slagen, en zo ja, tegen welke prijs? Aldus de journalist Marijn Kruk in woorden van deze strekking.
Hira’s kritiek op Kruk is tweeledig:
Kruk ziet een fundamenteel verschil tussen extreem-rechts en liberaal: het verschil tussen moderniteit en anti-moderniteit. Dat verschil is voor Hira gradueel, niet essentieel.
Kruk is een verdediger van liberalisme. Voor Hira hebben liberalisme en moderniteit een keerzijde: kolonialisme en barbarisme.
Het Comité 21 Maart organiseert naar aanleiding van deze ontwikkelingen een discussiepanel met als doel het onderwerp verder te verdiepen en te bezinnen op de vraag hoe we een halt kunnen toeroepen aan deze ontwikkeling..

Hier is de video van de bijeenkomst.

 

Boekpresentatie Chris De Ploeg – De Grote Koloniale Oorlog, Deel 1 27 januari Amsterdam

Een gesprek met Chris de Ploeg over kolonialisme, kapitalisme en fascisme, naar aanleiding van zijn nieuwe boek De Grote Koloniale Oorlog. Het boek biedt een historische analyse van de Tweede Wereldoorlog door deze binnen een grotere koloniale geschiedenis te plaatsen, wat ons helpt de huidige opkomst van extreem rechts en het zwijgen over racisme en kolonialisme in de gevestigde politiek beter te begrijpen. Samen met andere wetenschappers, schrijvers en journalisten gaan we in gesprek over de koloniale wortels van fascisme en over de demonisering van het communisme en antikoloniale bewegingen. Dat doen we op 27 januari, precies 80 jaar nadat het Rode Leger het Nazi vernietigingskamp Auschwitz bevrijdde. Om die reden zullen er ook culturele bijdragen zijn, naast ruimte voor stilte en herdenking voor alle slachtoffers van het fascisme en kolonialisme.

Lancering en nagesprek over de koloniale oorsprong en nasleep van WOII met auteur Chris de Ploeg. Met reacties op het boek en performances.

ma 27 jan 2025, 20.00 uur. Toegang gratis.

Pakhuys De Zwijger, Piet Heinkade 179, 1019 HC Amsterdam

Meer informatie: https://dezwijger.nl/programma/boeklancering-de-grote-koloniale-oorlog

De leugens van Nina Jurna over Venezuela

Sandew Hira

30 juli 2024

Inleiding

Op 28 juli 2024 zijn er presidentiële verkiezingen houden in Venezuela. De westerse media zijn helemaal los gegaan in een desinformatie campagnes vol leugens over wat er in Venezuela aan de hand is. In Nederland is Nina Jurna hun spreekbuis. Zij produceert de leugens die media als NRC en NOS journaal verder verspreiden. In deze bijdrage zal ik die leugens stuk voor stuk ontmaskeren.

Historie van presidentiële verkiezingen

In 1998 kwam Hugo Chavez voor het eerste via verkiezingen aan de macht en startte de Bolivariaanse revolutie. Hij kreeg 3,7 miljoen van de 6,3 miljoen stemmen (56,20%). De oppositiekandidaat kreeg 2,6 miljoen stemmen (29,97%), een verschil van ruim een miljoen stemmen. De verkiezingen werden georganiseerd door het oude regime. De opiniepeilingen uit die tijd gaven aan dat Chavez maar 8% van de stemmen zou krijgen. De bureaus voor opiniepeilingen zijn steevast in handen van pro-Amerikaanse bedrijven.

Niemand kon toen stellen dat de uitslag was gemanipuleerd, omdat Chavez niet in de regering zat. In februari 1999 werd hij ingehuldigd als president van Venezuela.

Uitslagen presidentiële verkiezingen Venezuela 1998-2024

Tussen 1998 en 2018 zijn zes presidentiële verkiezingen gehouden. Chavez stierf op 5 maart 2013. Hij werd opgevolgd door Maduro. De Chavistas hebben tussen de 6-8 miljoen stemmen gekregen. De oppositie heeft tussen de 5-7 miljoen stemmen gekregen. De stemmen van 2024 zijn gebaseerd op 80% van de telling en gecalculeerd naar 100%.

De stemprocedures

De Bolivariaanse regering van de Chavistas hebben een zeer geavanceerd en corruptievrij stemsysteem ingevoerd. Het werkt als volgt. De nationale kiesraad heeft een register van stemgerechtigden, dat gebaseerd is op de ID-kaart van een stemgerechtigde Venezuelaan. Bij de aanvraag van een ID-kaart moet je een vingerafdruk afgeven. Die wordt opgeslagen in de database van het bevolkingsregister.

Een stembureau wordt bemand door mensen die willekeurig zijn gekozen uit de stemgerechtigden van een stemdistrict. Er wordt een voorzitter en drie secretarissen gekozen. Verder hebben alle partijen het recht om waarnemers aan te wijzen die gedurende de hele tijd van begin tot eind toezicht houden op het stembureau en het werk van het bureau te controleren.

Het stembureau ontvangt digitaal en in print de lijst van stemgerechtigden van het stembureau. Een stemgerechtigde meldt zich met de ID en geeft een vingerafdruk af op de geprinte lijst. Dat wordt gecontroleerd in de database. Je kunt niet met een vervalste ID stemmen, want je vingerafdruk moet overeenkomen met de database. De vingerafdruk geeft aan dat je je gemeld hebt om te stemmen.

Dan ga je naar het stemhok, waar je alleen bent en afgeschermd. Daar staat een scherm met de lijst van kandidaten, diens partij en foto. Je klikt op de foto van je keuze. Er verschijnt een popup scherm met de vraag of dit je keuze is. Als dat zo is klik je op STEM. Je hebt gestemd. Het apparaat produceert een brief met je stemkeuze. Dat brief neem je mee en deponeert het in een stembus. Vervolgens moet je op de lijst opnieuw een vingerafdruk afgeven, die aangeeft dat je gestemd hebt.

Om 18.00 sluit het stembureau, tenzij er nog mensen in de rij staat. Dan blijft het stembureau open totdat iedereen heeft gestemd.

Het stemapparaat print een lijst met het aantal stemmen per kandidaat. Voordat de data van het stembureau doorgestuurd worden naar de nationale kiesraad, wordt een steekproef genomen van de fysieke biljetten in de stembussen. Bij steekproeven wordt normaal een trekkin gedaan van 2%-5%, maar de oppositie heeft afgedwongen dat een stekproef van 50% wordt genomen. Dat is altijd zo gebeurd. Er is nooit een afwijking gevonden van de fysieke en digitale telling. Daarna worden de data van het stembureau gestuurd naar de centrale kiesraad. Dat gebeurd onder toezicht van alle waarnemers.

Twee maanden voor een verkiezingen worden alle partijen uitgenodigd om het hele systeem te controleren. Dat bestaat uit 19 stappen, vanaf de controle op het vingerafdruk tot en met de transmissie van de data van een stembureau naar de centrale kiesraad. Aan het eind van de controle geven de controlerende partijen een verklaring af dat het systeem goed heeft gewerkt.

Op de dag van de verkiezing zijn bij de centrale kiesraad zijn er getuigen aanwezig van alle partijen om te controleren dat de transmissie goed is gegaan en niemand kan sjoemelen bij de computers.

Nergens in de wereld vind je zo een corruptievrij stemsysteem.

Leugen 1: de meerderheid van de bevolking van Venezuela is tegen Maduro

De eerste leugen van Nina Jurna is de stelling dat de meerderheid van de bevolking van Venezuela tegen Maduro is. Hoe gaat Jurna tewerk? In een NRC artikel over de verkiezingen brengt ze één Venezuelaanse ten tonele, Paula Navas (57), die anti Maduro is.[1] Navas is fel tegen Maduro. Jurna citeert haar: “‘Ik heb hoop dat we eindelijk verandering krijgen. Dat we na zo’n lange tijd verlost worden van dit regime en dat er na zondag een nieuw Venezuela komt”, zegt ze vol emotie. De eerste keer dat NRC haar sprak was in 2016, bij haar thuis in de sloppenwijk Petare, waar ze met haar dochters woont.” Navas is de stem van het Venezuelaanse volk.

Een objectieve journalist zou een voor- en tegenstander van Maduro aan het woord laten om een objectief te schetsen van de verkiezingen. Dat zal Jurna niet doen, want dit is niet haar taak. Haar taak is niet om te informeren, maar om te mobiliseren. Zij moet de pro-imperialistische mobiliseren om de economische boycot en de destabilisatie campagnes tegen de progressieve in Venezuela te rechtvaardigen.

De cijfers van de verkiezingen tonen aan dat hoewel er een grote minderheid is tegen Maduro, hij toch de steun geniet van de meerderheid van de bevolking.

Jurna beschrijft de campagnes van de oppositie onder leiding van Maria Corina Machado en Edmundo González en van de regeringspartij van Maduro: “De afgelopen weken trok de verkiezingskaravaan van Machado en González grote mensenmassa’s, die het campagneteam voor reclamemateriaal filmde met drones. Bij de afsluiting van de campagne, eerder deze week in de wijk Las Mercedes, sprak Machado, gehuld in de kleuren van de Venezolaanse vlag, inwoners toe. „We beloven vrijheid, vrede en een einde aan de dictatuur. Jullie krijgen Venezuela weer terug”, riep ze. Ze pakte de hand van presidentskandidaat González vast en gooide die de lucht in. Bij een verkiezingsbijeenkomst van Maduro in een ander deel van de stad diezelfde dag is het zichtbaar minder druk.”

Heeft Jurna nooit de video’s op internet gezien met giga bijeenkomsten van Maduro? De Chavistas weten hoe ze massa’s moeten mobiliseren. Ik heb zelf mee mogen maken in 2018 toen één miljoen mensen gingen demonstreren tegen Juan Guaidó, die een coup probeerde te organiseren tegen Maduro. Jurna liegt als ze stelt dat de bijeenkomsten van Maduro slecht bezocht worden.

Leugen 2: Maduro fraudeert met de verkiezingen

Hierboven heb ik aangegeven dat het onmogelijk is om te frauderen met het kiessysteem in Venezuela. De oppositie heeft in alle fasen de gelegenheid om het proces te controleren. De extreemrechtse oppositie heeft geweigerd om deel te nemen aan de controle van het systeem. Maar dat doet ze met een hypocriete houding. Ze stelt dat als de kiesraad Maduro aanwijst als winnaar, zij de uitslag zou afwijzen omdat het systeem frauduleus is. Maar als zij de winnaar zouden worden, dan zou ze de uitslag accepteren en verklaren dat het systeem niet frauduleus is. Nina Jurna verzwijgt deze hypocriete houding en doet voorkomen dat het systeem sowieso frauduleus is. Dat is een leugen.

Er zijn de afgelopen tussen 1998 en 2024 jaar 30 verkiezingen geweest met dit systeem: 2 voor de grondwetgevende vergadering, 7 voor burgemeesters, 4 voor het parlement, 4 voor de president, 7 referenda, 5 voor gouverneurs en 1 megaverkiezing in 2000 (hernieuwing van elke post na de goedkeuring van de grondwet). De Chavistas hebben 28 van de 30 verkiezingen gewonnen. De oppositie heeft ook verkiezingen gewonnen. In 2013 wonnen de Chavistas 255 gemeenten, terwijl de oppositie er 75 won. In 2021 behaalde de oppositie overwinningen in vijf gouverneursraces. In 2015 wonnen ze de parlementsverkiezingen. Al deze overwinningen werden erkend door de regering.

Wat doet Jurna om te bewijzen dat Maduro fraudeert? Ze haalt opiniepeilingen aan. Ze schrijft: “Volgens onafhankelijke peilingen staat de oppositie op 60 tot 70 procent van de stemmen.” Bij elke presidentsverkiezingen zijn er opiniepeilingen die aangeven dat de oppositie gaat winnen. Hoe objectief zijn die peilingen als de feiten het tegendeel bewijzen? En sinds wanneer bepalen opiniepeilingen wie de winnaar is van een verkiezing?

Leugen 3: de economische crisis van Venezuela is de schuld van de regering

Jurna schrijft over 2016: “Het land met een van de grootste oliereserves ter wereld stond toen aan de vooravond van een grote humanitaire en politieke crisis die jaren zou duren. Veel Venezolanen vervielen in armoede door de torenhoge inflatie. Als gevolg hiervan, maar ook vanwege repressie door het autoritaire regime, ontvluchtten bijna acht miljoen Venezolanen hun land. In die periode verloor Paula Navas haar toen 22-jarige dochter Aldeny, omdat het ziekenhuis insuline tekortkwam.”

Het verwijt van Jurna dat de economische crisis het resultaat is van het beleid van de Chavistas is een leugen. Om die leugen vol te houden, moet Jurna veel feiten verzwijgen. De VS, de grootste afnemer van Venezuelaanse olie, gesteund door de EU heeft een complete economische boycot afgekondigd voor Venezuela. Venezuela kan niet eens insuline importeren, laat staan olie exporteren. Die boycot heeft desastreuze effecten voor de economie gehad. De import en export is aan banden gelegd. Bedrijven die met Venezuela handelen krijgen sancties opgelegd van de VS en de EU. De boycot resulteerde in lege schappen en voedselrantsoenering. Jurna verzwijgt dit.

Het wordt nog erger. In 2015 leed de Chavista-partij een nederlaag bij de parlementsverkiezingen. Dit opende de deur voor een door de VS georkestreerde staatsgreep waarbij Juan Guaidó, de toenmalige president van de Nationale Assemblee, betrokken was. Guaidó beweerde dat de presidentsverkiezingen van 2018 vervalst waren, waardoor Maduro onwettig werd verklaard. Ondanks dat hij geen presidentieel mandaat had, beweerde hij zijn eigen aanspraak op het presidentschap, gesteund door een meerderheid in het parlement. Op 23 januari riep hij zichzelf uit tot waarnemend president en legde hij de presidentiële eed af tijdens een bijeenkomst in Caracas. Het bizarre is dat de EU en de VS hem officieel erkenden als de rechtmatige president van Venezuela. De regering-Trump ondertekende in januari 2019 een bevel waardoor Guaidó de controle kreeg op buitenlandse bezittingen van Venezuela Amerikaanse banken. Venezuela verloor direct 11 miljard dollar aan exportinkomsten. Het staatsoliebedrijf van Venezuela had een dochteronderneming CITGO in de VS, die de distributie van Venezuelaanse olie deed. . In oktober 2022 beval de districtsrechter Leonard P. Stark in Delaware dat de mensen van Guaidó de aandelen van Venezuela mochten verkopen. Verlies voor Venezuela: $ 13 miljard.

Venezuela heeft goudreserves ter waarde van $ 2 miljard bij de Bank of England ondergebracht. In juli 2022 heeft het Londense Hooggerechtshof uitspraak gedaan in het voordeel van de Venezolaanse oppositieleider Juan Guaidó in een strijd om de controle over de goudreserves ter waarde.

Geen woord van Jurna over al deze daden van economische sabotage, alleen maar om de indruk te wekken dat alle economische problemen van Venezuela het resultaat zijn van het beleid van de Chavistas.

Leugen 4: Maduro zal de uitslag van de verkiezingen niet accepteren als hij verliest

Jurna schrijft over een politocoloog die ze heeft geïnterviewd: “De politicoloog haalt een recent onderzoek aan waaruit blijkt dat 40 procent van de Venezolanen bereid zou zijn te demonstreren als Maduro wint. „De vraag is wat het regime dan gaat doen. Treden ze met geweld op? En wat gaat het leger doen?”, zegt hij bedachtzaam. Vooral die laatste vraag resoneert deze dagen in Venezuela, want uiteindelijk ligt de macht bij de militaire top.

Als Paula Navas een dag voor het einde van de campagne met haar buurvrouw verkiezingsfolders uitdeelt in haar wijk Petare, krijgt ze een filmpje doorgestuurd. Daarin zegt Vladimir Padrino López, de hoogste generaal en als minister van Defensie een grote steunpilaar van Maduro, dat wie de verkiezingen wint „zal regeren”, en dat wie verliest „mag uitrusten”. Daarmee zou hij laten doorschemeren dat de uitslag gerespecteerd moet worden als de oppositie wint.”

Wat een ongelooflijke leugen is dit. De Chavistas hebben vaker aangegeven wat ze zouden doen als ze een verkiezing zouden verliezen. Hugo Chavez legde het al uit. De Chavistas zouden in de oppositie gaan en de sterkste oppositie voeren ten behoeve van het volk. Maduro heeft herhaaldelijk verklaard dat hij de uitslag zal respecteren. Waarom dan al die stemmingmakerij alsof hij dat niet zal doen? De reden is eenvoudig: om te maskeren dat de oppositie de uitslag niet zal respecteren. Dat hebben ze openlijk gezegd, maar daarover zwijgt Jurna. In 2015 had de oppositie de parlementsverkiezingen gewone. Maduro accepteerde de uitkomst. In 2018 won Maduro de verkiezingen. De oppositie heeft dat niet geaccepteerd.

Direct na de verkiezingen van 2024 gingen extreemrechtse aanhangers van de oppositie de straat op en voerden binnen 24 uur gewelddadige aanvallen uit op de Chavistas en de politie. Geen vreedzame demonstraties, maar bendegeweld. Dat zijn de feiten over wie wel of niet de uitkomst van de verkiezingen respecteert.

Leugen 5: Maduro is repressief en autoritair

Herhaaldelijk spreek Jurna over de regering Maduro als een repressieve en autoritaire regering. Wat zijn de bewijzen. De particuliere pers in Venezuela is in handen van de oppositie: radio, tv, kranten. Ze hebben vrij spel. Daardoor zijn ze in staat om miljoenen Venezuelanen voor zich te winnen, hoewel hun beleid in het nadeel is van die mensen. Er is een rechtssysteem in Venezuela dat nog zeer coulant is juist tegen de oppositie.

In 2018 ondernam Guaidó met behulp van de VS een coup tegen de regering. Hij kon lange tijd zijn gang gaan, zonder te worden opgepakt. Pas op 6 oktober 2023 beschuldigde de regering-Maduro Guaidó van het witwassen van geld, verraad en het zich toe-eigenen van publieke functies, vaardigde een arrestatiebevel uit en vroeg de internationale gemeenschap om mee te werken aan de arrestatie van Guaidó, met het verzoek om een rode kennisgeving door Interpol. In april 2023 was hij naar de Verenigde Staten gevlucht uit angst voor zijn arrestatie, waar hij in ballingschap leefde in Miami, Florida.

In 2002, drie jaar nadat hij als president was geïnstalleerd, werd Hugo Chavez geconfronteerd met een militaire coup. Een groep militairen namen hem gevangen en ontvoerden hem. Zie een goede documentaire The Revolution Will Not Be Televised (2002 Venezuela Coup) over de coup hier: https://www.youtube.com/watch?v=wF_5xZIstPw

Het volk en soldaten in het leger kwamen in opstand en de coup mislukte. María Corina Machado Parisca, de extreem-rechtse leider van de verkiezingen van 2024, ondertekende het Carmona-decreet, waarmee een overgangsregering werd ingesteld, waarbij de Nationale Vergadering en het Hooggerechtshof werden ontbonden en ook de procureur-generaal, de controleur-generaal, gouverneurs en burgemeesters die tijdens de regering van Chávez waren gekozen, werden geschorst. Ze heeft regelmatig opgeroepen tot een Amerikaanse militaire interventie in Venezuela. In ieder ander land zou ze al in de gevangenis belanden wegen hoogverraad. Het enige wat haar is aangedaan is dat ze uitgesloten is voor deelname aan verkiezingen als presidentskandidaat.

Jurna liegt als ze steeds over een  repressief en autoritair bewind spreekt. Het tegendeel geldt voor de oppositie, zoals blijkt uit het Carmona-decreet. Als die aan de macht zouden komen, dan zou er een repressief en autoritair bewind aan de macht komen.

Malcolm X over de house negro

Nina Jurna wordt in de Nederlandse media opgevoerd als de goede journalist, een vrouw van kleur, die over het continent waar ze haar roots heeft, objectief rapporteert. Maar ook vrouwen van kleur kunnen liegen en hun beroep te schande brengen. Malcolm X had een naam voor hen: house negro.

 

[1] https://www.nrc.nl/nieuws/2024/07/26/venezuela-koestert-na-25-jaar-voorzichtige-hoop-op-een-bevrijding-van-het-tijdperk-chavez-maduro-a4860851

Videopname 12 maart 2024: Politiek Café: Decolonizing The Mind & Extreem rechts

Extreem nationalistisch-rechts wint aan kracht. Dat is gebleken uit de uitslag van de verkiezingen van afgelopen november voor de Tweede Kamer met de grote verkiezingswinst van de PVV – en over het geheel genomen een verdere verschuiving naar rechts. Op 6 juni zal opnieuw naar de stembus worden gegaan – ditmaal voor de samenstelling van het Europees Parlement. Ook dan wordt Europa-wijd een grote verkiezingswinst voor extreemrechtse partijen verwacht. Mede met het oog op dit laatste is door het Europees Parlement nog snel het zogeheten Migratiepact aangenomen, dat een ernstige verslechtering van de positie van asielzoekers en andere migranten betekent. Voor de strijd tegen discriminatie en racisme zijn dit zorgwekkende ontwikkelingen. Over de toenemende kracht van extreem nationalistisch-rechts in Nederland en in Europa, én over de uitwerking van het Migratiepact, organiseerde het Comité 21 Maart een Politiek Café met het thema Decolonizing The Mind & Extreem rechts. Zie de video opname:

Essay Sandew Hira over Aziatische dwangcontractarbeid

Op woensdag 29 mei organiseren het Collectief Contractarbeid en minister Dijkgraaf van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, en coördinerend minister van het Herdenkingsjaar Slavernijverleden een conferentie met als titel “Contractarbeid uit de Schaduw” in Den Haag. Vooruitlopend op deze conferentie heeft Sandew Hira een essay geschreven met als titel “Kolonialisme en Aziatische dwangcontractarbeid”. Daarin behandelt hij de geschiedenis van Aziatische contractarbeid en de vergelijking met slavernij. Ook trekt hij enkele conclusies m.b.t. een beleid ten aanzien van kolonialisme en Aziatische dwangcontractarbeid.

Een opmerkelijk resultaat van deze studie is dat het jaarlijkse sterftecijfers onder Hindostanen gemiddeld 4% was; dat is tweemaal hoger dan het sterftecijfer onder de totslaafgemaakten in de periode van slavernij tussen 1833 en 1842, toen de discussie begon over de afschaffing van slavernij.

Het essay is hier te downloaden: https://iisr.nl/wp-content/uploads/2024/05/Sandew-Hira-Kolonialisme-en-Aziatische-dwangarbeid-in-Suriname.pdf.

Wat is de toekomst van de dekoloniale beweging?

Sandew Hira heeft een essay geschreven over de toekomst van de dekoloniale beweging. Hij stelt dat een groot probleem van de dekoloniale beweging van theoretische aard is. Het probleem is dat het geen alomvattend, samenhangend en integraal raamwerk is.

Wat gebeurt er met een sociale beweging als deze geen alomvattend, samenhangend en integraal theoretisch raamwerk heeft?

Het eerste gevolg is dat de beweging geen routekaart heeft om praktisch beleid te ontwikkelen om de wereld te veranderen.

Het tweede gevolg is dat de beweging in de kern gefragmenteerd raakt.

Het derde gevolg is dat er geen organisatorische richtlijnen zijn voor het opbouwen van een dekoloniale beweging.

Het laatste gevolg is dat de dekoloniale beweging haar relevantie voor de sociale strijd zal verliezen en achterhaald zal raken.

Hira stelt voor dat we naar een alomvattend, samenhangend en integraal dekoloniaal theoretisch raamwerk gaan. Dit stelt ons in staat de huidige tekortkomingen van de dekoloniale beweging te overwinnen. Onder het label Decolonizing The Mind (DTM) deed hij een eerste poging om een dergelijk raamwerk te ontwikkelen.

Op basis van het theoretische raamwerk gaat hij in op de organisatievraag: hoe de dekoloniale beweging te organiseren.

Het essay kan hier worden gedownload. Het vormt de basis voor het werk van het DIN-secretariaat.

 

DTM tour 2024

In januari 2023 lanceerde Sandew Hira zijn boek Decolonizing The Mind – a Guide to Decolonial Theory and Practice. Het is de basis voor het ontwikkelen van het Dekoloniale Internationale Netwerk (DIN). In 2023 bezocht hij Curaçao , Frankrijk, Nederland, Schotland, Zuid-Afrika, Zwitserland, Verenigd Koninkrijk, Venezuela, Zambia. Hij woonde de Zoom-bijeenkomst bij, die georganiseerd werden door instellingen in Argentinië, Iran, Pakistan, Trinidad en enkele landen die hij had bezocht.

In 2024 vervolgt DTM de tour in de komende maanden met bezoeken aan Ierland , Azerbeidzjan en Iran. In Iran verwacht hij de Perzische vertaling van zijn boek te lanceren. De grotere context van de tour is de opbouw van een internationaal dekoloniaal netwerk dat zich inzet voor het opbouwen van een nieuwe dekoloniale wereldbeschaving die de oude koloniale wereldbeschaving overstijgt.

Nederland, Palestina en Oekraïne

Palestina

Het Nederlandse regeringsbeleid met betrekking tot Palestina is ronduit schandalig. Nederland steunt de Zionistische oorlog in Gaza honderd procent. Zij onthield zich van een stemming in de VN voor een staakt het vuren. Ze levert reserveonderdelen voor de F-35-gevechtsvliegtuigen, die in Gaza de Palestijnse bevolking bombarderen. Premier Rutte heeft vaker publiekelijk zijn onvoorwaardelijke steun aan Israel uitgesproken.

De solidariteitsbeweging in Nederland met Palestina heeft in de afgelopen jaar heel goed werk verricht. Dat werk heeft ertoe geleid dat de steun in Nederland voor Israel is afgekalfd. In een Ipsos enquête van 18 oktober (11 dagen na de aanval van Hamas op 7 oktober) blijkt dat “de traditioneel forse sympathie voor Israël daalt”. Dat is het gevolg van het consistente werk van de solidariteitsbeweging.

Die solidariteitsbeweging is breed, maar heeft een sterke basis in de Moslim gemeenschap. Zij is de belangrijke organisator van de demonstraties. In het parlement is DENK, die haar basis heeft in de Islamitische gemeenschap, een uitgesproken stem voor solidariteit met Palestina.

Oekraïne

Hoe anders is de situatie met betrekking tot Oekraïne. In februari 2022 viel Rusland Oekraïne binnen. De Nederlandse regering veroordeelde die inval in de scherpste bewoordingen. Alle registers werden opgetrokken om Oekraïne te steunen. Poetin werd afgeschilderd als een monster die zonder aanleiding een moordmachine losliet op weerloze burgers in Oekraïne. De werkelijkheid heel anders, zoals ik heb uitgelegd in mijn analyse van de inval. De Russische inval was het resultaat van het beleid van de NAVO om Rusland te omsingelen met militaire basissen met het oog op een vernietigende aanval op Rusland. In 2014 werd een gekozen pro-Russische regering in Oekraïne via een coup ten val gebracht door neonazi’s die gesteund werden door de NAVO. Zij voerden wetgeving in die de Russische bevolking van Oekraïne verbood om haar eigen taal en cultuur te kunnen gebruiken. Die regering ging de regio’s in de Donbas militair aanvallen. Tussen 2014 en 2021 zijn 14.000 mensen in de Donbas regio vermoord, maar het Westen zweeg over deze genocide. Geen politicus in Nederland heeft een traan gelaten voor deze doden. Rusland had legitieme redenen om Oekraïne binnen te vallen.

Progressieve partijen in de Tweede Kamer steunden het Nederlandse regeringsbeleid.

Het standpunt van DENK werd vertolkt door Tunahan Kuzu die tegen Oekraïners zei: “Wij zijn met jullie in de strijd voor vrijheid, rechtvaardigheid en veiligheid. Wij zijn jullie niet vergeten, jullie hebben een plek in onze harten. Jullie pijn is onze pijn. Jullie verdriet is ons verdriet. Jullie tranen zijn onze tranen.”

Sylvana Simons van BIJ1 zegt in haar speech in de Tweede Kamer n.a.v. de Russische inval: “Dat Poetin deze inval, dit geweld, zonder aanleiding heeft ingezet, is absoluut verwerpelijk. Mijn solidariteit gaat uit naar de Oekraïense burgers, een ieder die zich in Oekraïne bevindt, en mijn medeleven naar de nabestaanden van de doden die nu al zijn gevallen door dit afschuwelijke geweld.”

Het verband tussen Palestina en Oekraïne

De oorlogen in Palestina en Oekraïne hebben met elkaar gemeen dat ze beide een uiting zijn van de val van het Westers kolonialisme. In Palestina is Israel een koloniale bezettingsmacht die gesteund wordt door het Westen. Het Palestijnse verzet heeft op 7 oktober 2023 een fatale klap gebracht aan de Zionistische bezetting. Al lijk het er vanwege de 27.000 Palestijnse doden er niet op, maar de oorlog in Palestina is het begin van het einde van de staat Israel. Het is ook het begin van het einde van het Westers koloniale in West Azië (vroeger het Midden Oosten genoemd).

Een nieuwe wereldorde tekent zich af door de beide oorlogen. In deze wereldorde speelt Rusland samen met China en Iran een belangrijke rol. Rusland is de grootste nucleaire macht in de wereld. De NAVO wordt geleid door het Amerikaanse industrieel militair complex. Zij zijn gebaat bij constante oorlogen die uitgevoerd of uitgelokt worden door Amerika.

Daarbij speelt de kolonisatie van de geest een belangrijke rol. Het NOS journaal en andere mediaprogramma’s zijn instrumenten voor de kolonisatie van de geest. Zij hebben invloed op het beleid van alle politieke partijen, inclusief DENK en BIJ1. Een principiële anti-imperialistische en dekoloniale politiek laat zich niet leiden door deze media. Daarbij geldt dat de analyse van de geopolitieke verhoudingen het uitgangspunt voor beleid is en niet de verhalen van de media.

 

Sandew Hira

4 februari 2024

 

Noot: volg mijn analyses van geopolitiek op mijn website www.sandewhira.com en mijn wekelijkse podcast op YouTube: https://www.youtube.com/@DecolonizingTheMindwithSandewH.