Sandew Hira, 1-12-2023

 

Inleiding

De grote verkiezingswinst van de PVV is niet onverwachts. Het is in lijn met de ontwikkelingen in West Europa, waar extreem rechts de laatste drie decennia flink is gegroeid. Welke lessen kunnen we trekken uit deze verkiezingen?

Rechts is in Nederland altijd groter geweest dan links

Ik heb de stemmen van de laatste 11 verkiezingen over een periode van 34 jaar bij elkaar gebracht om inzicht te krijgen in de lange termijn trends. Ik heb de politieke grofweg in twee blokken ingedeeld: een links en rechts blok. De scheidslijnen zijn niet scherp en dus enigszins arbitrair, maar je krijgt wel een aardig beeld van de trend.

Onder het links blok heb ik de volgende partijen geschaard:

1. BIJ1
2. D66
3. DENK
4. GL/PvdA
5. Groen Links
6. PvdA
7. PVDD
8. SP
9. Volt Nederland

Het rechtse blok bestaat uit:

1. 50PLUS
2. AOV
3. BBB
4. CDA
5. ChristenUnie
6. FvD
7. GPF
8. JA21
9. Leefbaar Nederland
10. Lijst Janmaat/CD
11. LPF
12. NSC
13. PVV
14. RPF
15. SGP
16. Unie 55+
17. VVD

Onderstaande grafiek heeft het resultaat in aantal miljoenen stemmen per blok. Daaruit blijk dat de meerderheid van Nederland over het algemeen rechts stemt, ondanks alle sociale bewegingen van de afgelopen jaren.

In 1998 was de stemverdeling over de twee blokken fifty-fifty, maar bij alle overige verkiezingen, maar in alle andere jaren was rechts in de meerderheid. In 2002 was het aandeel van de linkse kiezers 33% en in 2023 32%. In de afgelopen tien jaar is het gat alleen maar grote geworden ten voordele van het rechtse blok.

In 2023 hadden 7,0 miljoen Nederlanders rechts gestemd en 3,3 miljoen links.

De vraag die opdoemt is: hoe komt het dan ondanks grote sociale bewegingen van de afgelopen jaren (zwarte piet, slavernijverleden, milieubeweging, Palestina) rechts zo dominant is in het electoraat?

Wat doet links verkeerd? Waarom is ze niet in staat om sociale strijd om te zetten in electorale winst? Komt het door de versnippering van links? Maar die versnippering zien we ook bij rechts.

Het effect van sociale bewegingen komt tot uiting op andere plekken: de maatschappelijke discussies, de impact op het overheidsbeleid en het beleid van instituten, organisaties en ondernemingen. Toch zou de vraag gesteld moeten worden: hoe kan deze invloed ook vertaald worden bij verkiezingen? Er zijn geen gemakkelijke antwoorden, maar ze moeten gezocht worden in de richting van een ideologisch antwoord op hedendaagse problemen en het vraagstuk van organisatie (hoe mensen te organiseren en dat te verbinden met verkiezingen).

De PvdA heeft Groen Links harder nodig dan omgekeerd

Het samengaan van Groen Links en PvdA heeft een positief effect gehad op de combinatie Groen Link/PvdA. Samen zijn ze van 17 zetels (Groen Links 8 en PvdA 9) naar 25 zetels gegaan. Maar als je naar de lange termijn trend kijkt, dan blijkt dat de PvdA de afgelopen 34 jaar dramatisch is geslonken. In 1989 had de partij 2,8 miljoen stemmen; in 2021 was dat 0,6 miljoen. Groen Links daarentegen schommelde zo rond 0,6 miljoen stemmen. Zie onderstaande grafiek.

 

Als je de stemmen van Groen Links en de PvdA over de afgelopen jaren opstelt, dan is de combinatie als geheel van 3,2 miljoen stemmen in 1989 naar 1,6 miljoen in 2023 gegaan. Dat is een achteruitgang met 50%.

In de toekomst zou je moeten kijken naar een samenwerking van alle linkse partijen die een groot blok kunnen vormen tegen rechts.

Ondanks het verlies van BIJ1, is het aantal stemmen voor partijen van kleur stabiel gebleven

In Europa is het uniek dat partijen die zich nadrukkelijk baseren op mensen van kleur zetels weten te bemachtigen in het parlement.

De volgende tabel geeft een overzicht van het aantal stemmen van de twee partijen van kleur in de afgelopen drie verkiezingen: DENK en BIJ1.

Hieruit blijkt dat DENK redelijk stabiel is en zelfs groeit. BIJ1 is met de helft teruggaan, maar in totaal hebben ongeveer 300.000 mensen op deze partijen van kleur gestemd. De kiesdeler in 2023 is 69.551. Als de twee partijen samen zouden zijn gegaan zouden ze op 4,2 zetels uitkomen. Zelfs als ze niet zouden fuseren, maar een lijstverbinding zouden aangegaan zoals Groen Links/PvdA, dan zouden ze beiden sterker uitgekomen zijn.

De opkomst en neergang van BIJ1 verdient een aparte analyse. Wat is er misgegaan? Bij een diepgaande analyse zouden we moeten kijken naar de ideologische basis (was die sterk genoeg), het leiderschap (was die krachtig, vastberaden en visionair) en de organisatieopbouw (kadervorming, organisatiecultuur, sociale basis inclusief etniciteit). Zulke analyses zijn hard nodig om de vraag om lessen te kunnen trekken voor hoe sociale bewegingen op te bouwen.

De groei van extreem rechts is een lange termijn groei

Ik heb de rechtse stemmer ingedeeld naar gematigd en extreem rechts. Onder gematigd rechts heb ik de volgende partijen gebracht:

1. 50PLUS
2. AOV
3. BBB
4. CDA
5. ChristenUnie
6. GPF
7. NSC
8. RPF
9. SGP
10. Unie 55+
11. VVD

Onder extreem rechts:

1. FvD
2. JA21
3. Leefbaar Nederland
4. Lijst Janmaat/CD
5. LPF
6. PVV

Uit de volgende grafiek blijkt dat de groei van extreem rechts een lange termijn groei is.

Dertig jaar geleden stelde extreem rechts niet veel voor. De laatste twintig jaar trekt ze ongeveer een derde van het electoraat. Het was slechts een kwestie van tijd voordat ze een leidende rol in de regeringsformatie zou spelen. In 2023 is het dan zover.

Het karakter van extreem rechts

Extreem rechts groeit niet alleen in Nederland, maar ook in West-Europa en de rest van de wereld. Extreem rechts in de 21ste eeuw is niet hetzelfde als fascisme van de jaren dertig. Fascisme in de jaren dertig was gericht op kolonisatie. Het doel van Hitler was de kolonisatie van Oost-Europa. De vernietiging van Joden was niet zijn voornaamste doel. Zijn voorbeeld was de kolonisatie van India door de Britten. In mijn boek Decolonizing The Mind paragraaf 8.3 The role of Nazism and the Jewish Holocaust in Western civilization leg ik dat haarfijn uit.

Kolonisatie betekent oorlog: de gewelddadige bezetting van land.

Extreem rechts van de 21ste eeuw is tegen oorlog. Met uitzondering van de steun aan Israel zien we dat extreem rechts zich keert tegen de oorlog in Oekraïne en in het algemeen tegen oorlogen met Rusland en China. Dat is niet vanwege vredelievende motieven, maar vanwege de realisatie dat dit soort oorlogen niet door het Westen gewonnen kunnen worden en alleen tot ellende zal leiden voor de eigen bevolking. Nationalisme en vreemdelingenhaat worden gecombineerd met sociaal beleid voor de eigen bevolking. Het verkiezingsprogramma van de PVV gaat veel verder dan de meeste linkse partijen. Dit staat in het verkiezingsprogramma van de PVV:

• Verlaging BTW op boodschappen van 9% naar 0
• Verlagen energierekening (lagere belasting en btw)
• Verlagen sociale huren
• Verhogen wettelijk minimumloon
• Verhogen van de huurtoeslag
• Afschaffen van het eigen risico in de zorg
• Verlaging van de brandstofaccijnzen
• Verhoging ouderenkorting
• Verlagen AOW-leeftijd naar 65 jaar
• Afschaffen eigen risico
• Tandarts in basispakket
• Afschaffen eigen risico
• Sociale huren verlagen
• Huurtoeslag verhogen
• 20 procent salarisverlaging voor bewindslieden, Kamerleden en Europarlementariërs
• Koningshuis belastingplichtig en verlaging bijdrage aan Koningshuis met 20%
• Er gaan miljarden naar een oorlog die niet de onze is.

 

Dit zijn maatregelen die veel linkse mensen zouden steunen, maar bij de PVV worden ze altijd verbonden met vreemdelingenhaat en de leuze “Nederland voor de witte Nederlanders”.

De opkomst van extreem rechts in de 21ste eeuw is nauw verbonden met de crisis van de westerse beschaving aan de ene kant en het onvermogen van links om daar een effectief antwoord op te formuleren. Het verkiezingsprogramma van de PVV stelt: “We leggen grondwettelijk vast dat onze Joods-christelijke en humanistische wortels de dominante en leidende cultuur vormen in Nederland.” Identiteit (etnisch, nationaal) word gekoppeld aan de Westerse beschaving. Links heeft geen antwoord op deze crisis, omdat ze onderdeel is van die beschaving, die in verval is geraakt. Voor de toekomst betekent dit dat extreem rechts alleen maar sterker gaat worden en de crisis van de Westerse beschaving alleen maar dieper.

Een radikaal antwoord op deze crisis moet komen vanuit de dekoloniale beweging die het vraagstuk van een nieuwe wereldbeschaving centraal op de agenda plaatst.

 

5 December: University of Amsterdam – Decolonising Spaces: what is to be done?

De Universiteit van Amsterdam organiseert een rondetafelevenement met als thema: Decolonising Spaces: what is to be done?

Datum: 5 december 2023

Tijd: 15:00 – 18:00 uur

Locatie: Doelenzaal, Singel 425, 1012 WP, Amsterdam

Sprekers zijn:

Kenza Badi

Sandew Hira

Annemarie de Wildt

Rot

Klik hier om je aan te melden.

8-10 December London – Islamophobia conference

Sinds 2014 organiseert IHRC jaarlijks een conferentie in Groot-Brittannië met Scotland Against Criminalizing Communities (SACC) om belangrijke kwesties met betrekking tot structurele en geïnstitutionaliseerde islamofobie te bespreken. De 10e jaarlijkse conferentie in december is een combinatie van online en persoonlijke evenementen. Sandew Hira zal een van de sprekers zijn. Voor meer informatie klik hier.

Hier is de nieuwe lijst van de videopodcasts van Sandew Hira. Het geeft analyses van de oorlog in Palestina en de relatie tot dekoloniale theorie.

Datum	Nummer	Titel	Link
vrijdag 3 november 2023	006	What is the role of Hezbollah in the liberation of Palestine.? Are they going to invade Israel?	https://youtu.be/Fa2bYKe-5QQ
zondag 5 november 2023	007	The role of Turkiye	https://youtu.be/sZjwOcLJ70g
maandag 6 november 2023	008	The role of Russia	https://youtu.be/awlGuK0JkR0
dinsdag 7 november 2023	009	The role of China	https://youtu.be/VJYH3XFKZkg
woensdag 8 november 2023	010	The role of India	https://youtu.be/vK3QGPGwLlQ
donderdag 9 november 2023	011	The role of Saudi Arabia	https://youtu.be/TXk6K_A3zIM
vrijdag 10 november 2023	012	The role of Egypt	https://youtu.be/ZsDGelFhBKM
zaterdag 11 november 2023	013	The role of USA and Europe	https://youtu.be/vQO1AXPpbZ4
zondag 12 november 2023	014	The preparation for a regional war: Hezbollah	https://youtu.be/KFsLwjnVJjw
maandag 13 november 2023	015	The preparation for a regional war: Iran	https://youtu.be/XiVxEREOFvA
dinsdag 14 november 2023	016	What if Israel decides to use nuclear bombs?	https://youtu.be/Rk2Os55JqNs
maandag 20 november 2023	017	What does it mean to decolonize the world?	https://youtu.be/7F_zNTQN5J0
maandag 27 november 2023	018	Current narrative of civilization: Europe/USA	https://youtu.be/C4fruziGvQE

 

Op zondag 29 oktober 2023 om 12.00 uur heeft Sandew Hira zijn YouTube-kanaal Decolonizing The Mind – de final frontier of colonialism gelanceerd. Elke dag om 12.00 uur plaatst hij een videopodcast van 15-20 minuten waarin hij dagelijks een analyse geeft van actuele wereldzaken vanuit dekoloniaal perspectief. Hier is de link naar het kanaal: https://www.youtube.com/@DecolonizingTheMindwithSandewH.

Hier is de lijst van links naar de videopodcasts tussen 29 oktober en 2 november.

Datum	Nummer	Titel	Link
zondag 29 oktober 2023	001	How will the war in Palestine end? In a free Palestine or World War III?	https://youtu.be/iv8bL5opQY8
maandag 30 oktober 2023	002	Analysis of the attack by Hamas on October 7, 2023	https://youtu.be/HuCs4wm-Jgc
dinsdag 31 oktober 2023	003	The Israeli response to the attack of October 7, 2023	https://youtu.be/j6tleY1Q03A
woensdag 1 november 2023	004	Netanyahu has threatened to nuke Iran with Israel’s 90 nuclear heads. Why?	https://youtu.be/92ogc2XR1xo
donderdag 2 november 2023	005	Russia: the nuclear shield for Iran	https://youtu.be/s0x1URnCScI

 

Sandew Hira, 5 oktober 2023

 

Inleiding

Een vriend wees mij erop dat in het proefschrift van Karin Amatmoekrim passages zijn opgenomen waarin zij de relatie tussen mij en Anil Ramdas beschrijft.[1] Wat een deceptie!

De feiten kloppen niet in haar relaas. Ze maakt gebruik van roddel en achterklap. Van een wetenschappelijke publicatie mag je verwachten dat de onderzoeker alle feiten checkt met controleerbare bronnen. Ik leef nog. Ze had contact met me kunnen opnemen om het verhaal over mijn relatie met Ramdas te controleren. Dat heeft ze niet gedaan. En kennelijk heeft niemand in haar promotiecommissie daarover vragen gesteld en het principe van hoor-en-wederhoor aan de orde gesteld, want de passages staan nog in het boek en ik ben nooit gehoord geweest.

Haar promotoren zijn prof. dr Yra van Dijk (UL) en prof. dr Michiel van Kempen (UvA). De promotiecommissie bestaat uit prof. dr Wim Willems (UL), prof. dr Sander Bax (UTilburg), prof. dr Sarah de Mul (OU Heerlen), dr Nadia Bouras (UL), dr Peter Meel (UL). De oppositie werd gevoerd door prof. dr Mirjam de Bruijn (UL) en prof. dr em. Ruben Gowricharn (VU).

Bij een wetenschappelijk onderzoek mag je verwachten dat de onderzoeker zorgvuldigheid in acht neemt. Maar bij Amatmoekrim is de franse slag voldoende om een dokterstitel binnen te halen. Dat zegt veel over de leden van haar promotiecommissie: veel poeha, weinig kwaliteit.

De passages

De relatie tussen Ramdas en mij wordt besproken in de context van de uitgave van een manuscript van Kamla Sukul, de moeder van Ramdas.

Amatmoekrim beschrijft het voornemen van de moeder: “Zijn moeder Kamla bleef eigenzinnig als altijd – met de relatieve onbetrouwbaarheid van dien. Ze schreef Anil in mei 2010 dat ze aan een boek werkte over haar veelbewogen leven.”[2]

Kennelijk is in haar visie een eigenzinnige persoon per definitie onbetrouwbaar.

Ramdas raadde haar de publicatie af. Amatmoekrim citeert uit de mail van Ramdas aan zijn moeder: “Je weet dat ik een publieke figuur ben, heel bekend onder Nederlanders en vooral onder Hindoestanen. Dat levert niet alleen vrienden op: ook een heleboel vijanden… In deze kleine Hindostaanse gemeenschap zal men al gauw weten dat jij mijn moeder bent en ik je zoon. En men zal er alles aan doen om het zo kwaadaardig mogelijk te lezen, niet alleen in jou nadeel, maar vooral in mijn nadeel. Ik ben er volledig van overtuigd dat als je het boek publiceert, mijn reputatie en mijn carriere als schrijver en tv-programmamaker ernstig in gevaar komt, misschien zelfs zo ernstig dat ik mijn carriere als afgelopen kan beschouwen.

Ik weet dat ik nu egoïstisch denk, ik denk inderdaad alleen aan mijn carriere, als publieke figuur in Nederland. Maar ik hoop dat jij daar ook aan wilt denken. Als je het meent dat mijn geluk voor jou voorop staat, vraag ik je om het materiaal voor jezelf te houden. En heel voorzichtig te zijn met wie je het verder mocht laten lezen. Ik ken iedereen in de uitgeverswereld, en omdat ik zelf bij de beste uitgever van Nederland ben, De Bezige Bij, zou men dolgraag zelf je manuscript laten ‘uitlekken’, en voordat je het weet sla ik een hel slecht figuur, op het internet vooral. Ik hoop dat je begrip hebt voor mijn standpunt.”

Nu voert Amatmoekrim mij ten tonele: “In september 2010, echter, kreeg Anil een link doorgestuurd van de website Starnieuws.com… De link voert naar een column van Sandew Hira, waarin hij schreef dat hij bij uitgeverij Amrit ‘een opvallend manuscript’ onder ogen had gekregen. Het ging over een oudere vrouw van in de zeventig. ‘Haar verhaal is het verhaal van duizenden Hindostaanse vrouwen, die geboren en getogen zijn in de verstikkende geborgenheid van de traditionele Hindostaanse plattelandscultuur. Ze beschrijft in kleurige details hoe het dagelijkse leven van een Hindostaans gezin in de boiti bepaald wordt door armoede, achterstand en verstarde omgangsvormen. Haar droom is om advokaat te worden. Haar realiteit is dat ze trouwde met een man die ze schets als iemand met een kleiner IQ dan de hare, maar met vuisten die groter zijn dan ze ooit gedroomd had.’ Het manuscript was volgende de columnist ‘mindblowing’, maar de schrijfster trok het alsnog in, omdat haar kinderen ‘ronduit afwijzend’ waren.” Zonde, vond Hira, want het boek zou bij kunnen dragen aan de emancipatie van de Hindostaanse vrouwen in het algemeen.”[3]

Over mij en Ramdas schrijft ze: “Sandew Hira was het pseudoniem van Dew Baboeram, een Hindostaans-Surinaamse historicus en publicist met wie Anil nooit een warme relatie had onderhouden. Sterker nog, in zijn eigen woorden waren hij en Baboeram ‘sinds 1981 gezworen vijanden’. Dat Kamla juist naar Baboeram was gestapt met haar manuscript, had voor Anil een laag van verraad toegevoegd aan zijn moeders voornemen om een boek te publiceren. Via een Hindostaanse kennis (de hoogleraar Ruben Gowricharn, die hij in zijn debuut in De Groene in 1989 had geïnterviewd, hoorde Anil bovendien dat Baboeram rondbazuinde dat ‘Anils moeder een spectaculair boek had geschreven wat een beeld geeft van hoe de familie in elkaar zit….

Toen hij las dat het manuscript in handen van Baboeram was, ging hij door het lint.”

Ze voegt een noot toe waarin ze uit een artikel uit 2012 van haar promotor Michiel van Kempen citeert: “In ‘De demonen van Anil Ramdas’ van Michiel van Kempen in De Gids staat dat Anil als medeorganisator van de Caribbean Conference in het Amsterdamse Tropenmuseum in 1982 zonder pardon opzij (werd) geschoven door de pro-Bouterse geschiedschrijver Sandew Hira.”[4]

De feiten over de relatie tussen mij en Ramdas

In ben in 1955 geboren, en ben drie jaar ouder dan Ramdas. Ik ben vanaf mijn 17^de actief in de anti-imperialistische en anti-racistische beweging. Ik heb sindsdien duizenden mensen ontmoet tijdens demonstraties, vergaderingen, discussiebijeenkomsten of debatten. Er moeten zich tienduizenden voorvallen van contacten hebben voorgedaan. Ik heb ze niet allemaal onthouden. Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit met Anil Ramdas heb samengewerkt. De organisatie van de Caribbean Conference in het Amsterdamse Tropenmuseum had plaatsgevonden in maart 1982, tien maanden voor de decembermoorden. De kern van de bijeenkomst was de organisatie van anti-imperialistische solidariteit met de revolutie in Grenada onder leiding van Maurice Bishop. Ian Jacobs, de vertegenwoordiger van de revolutionaire regering van Grenada, was de hoofdspreker. Ik en wijlen John Vrede waren de trekkers van die conferentie. De conferentie werd ondersteund door veel anti-imperialistische organisaties die zich bezig hielden met de revoluties in Midden-Amerika en het Caraïbisch gebied. Misschien heeft Ramdas ergens in de organisatie een rol gespeeld, maar dat kan ik mij niet herinneren. Ik kan me ook niet herinneren dat Ramdas toen een pleitbezorger was van de revolutie in Grenada.

Ramdas is een prominente publieke figuur geworden met het VPRO televisieprogramma Het Blauwe Licht dat tussen 1997 en 2000 werd uitgezonden. Dat is ruim vijftien jaar na 1982. Ik kan mij het voorval uit maart 1982 niet herinneren waarbij ik hem zonder pardon opzijgeschoven had. Van Kempen verzint zomaar een verhaal om karaktermoord op mij te plegen.

Ik wist ook niet dat zo een incident uit 1982 dertig jaar later zulke enorme trauma’s bij hem heeft veroorzaakt dat hij met Van Kempen hierover moest spreken om zijn hart te luchten.

Je vraagt je af: waarom publiceert Amakmoekrim zo een onbenullige futiliteit die eerder lachwekkend, dan wetenschappelijk is? Het antwoord is voor mij duidelijk: het is een poging om mij te demoniseren. Wat voor een man is die Hira? Hij is pro-Bouterse. Voor Amatmoekrim “de wetenschapper” zijn dat de enige denkmogelijkheden: pro- of contra Bouterse. Andere opvattingen zijn niet mogelijk. En dat niet alleen: Hira schuift zomaar mensen opzij. Zie het voorval in maart 1982 in Amsterdam. Zo ruw! Zo onbehouwen! Dat is die Sandew Hira. Dat staat niet in een keukenroman, maar in een wetenschappelijk dissertatie die door de Universiteit Leiden is goedgekeurd.

Ze stelt dat Ramdas in een email aan zijn zus Kavita van 9 september 2010 schreef dat hij en ik sinds 1981 “gezworen vijanden” zijn. Waarom weet ik dit niet? Ik kan me niet herinneren dat ik ooit heb samengewerkt met Ramdas en vervolgens conflicten zouden zijn ontstaan die ons tot “gezworen vijanden” hebben gemaakt. Misschien heb ik Ramdas tussen 1980 en 1997 ontmoet op een bijeenkomst, maar ik heb in die bijna twintig jaar een heleboel mensen ontmoet, met wie ik nooit heb samengewerkt.

Soms zijn mensen met je bezig, zonder dat jij daar enig idee van hebt. En vaak betekent dat dat ze vooral met hun eigen ego bezig zijn en hun problemen projecteren op de ander die daar geen weet van heeft.

Toen Ramdas zich mengde in het publieke debat heb ik kritiek geleverd op zijn opvattingen. Die zijn te vinden op de website www.iisr.nl. Typ daar in de zoekterm “Ramdas” dan vind je een overzicht van die kritieken, maar die dateren van decennia later, niet van 1981. Kritiek is een normaal onderdeel van het intellectueel leven van een samenleving. Daar is niks mis mee.

Het manuscript van Kamla Sukul

De feiten over het manuscript van de moeder van Ramdas, Kamla Sukul, zijn het toonbeeld van hoe roddel en achterklap verwerkt worden in de publicatie van Amatmoekrim.

In september 2010 heeft Kamla Sukul onze uitgeverij Amrit benaderd met een manuscript over haar leven. Ik schreef een column hierover in Starnieuws, waar ik jarenlang een wekelijkse column heb gehad. Ik schreef: “Het manuscript is mind blowing. Ze beschrijft haar leven in seizoenen van de natuur: lente, zomer, herfst en winter. Deze vrouw weet hoe ze een verhaal moet vertellen: spannend, dramatisch, geestig en literair-artistiek. Het manuscript leest als een trein, waar je in de business class zit en meegenomen wordt in de seizoenen van haar leven. Maar we gaan het boek niet uitgeven.”[5]

Ik schrijf dus al in het begin van de column heel duidelijk dat hoewel we het manuscript geweldig vond, we het niet zou uitgeven. Amatmoekrim schrijft: “Zonde, vond Hira, want het boek zou bij kunnen dragen aan de emancipatie van de Hindostaanse vrouwen in het algemeen.”

Je zult je dan afvragen: als we het manuscript aangeboden hebben gekregen en we vonden het geweldig, waarom hebben we het dan niet uitgegeven? Volgens Amatmoekrim was dit de reden: “De schrijfster trok het alsnog in, omdat haar kinderen ‘ronduit afwijzend’ waren.”

Maar dat haar kinderen ertegen waren, wist Sukul toch al in mei 2010, toen ze haar voornemen in een mail aan haar zoon Anil aankondigde? Ondanks het protest van haar kinderen is ze vier maanden later toch bij ons gekomen. We hadden het manuscript toen kunnen uitgeven, want het protest van de kinderen had niet geholpen. Waarom hebben we dat niet gedaan? Omdat we ethische principes hanteren bij uitgeverij Amrit. We legden Sukul voor dat publicatie weliswaar voor de gemeenschap goed zou zijn – we willen immers dat vrouwen een stem krijgen om hun verhalen naar buiten te brengen – maar we voelen ook een verantwoordelijkheid voor relaties in Hindostaanse families. Ik schreef in mijn column over dit dilemma: “Mijn uitgeversstem fluisterde zachtjes in mijn hoofd: ‘Zonde! Wat jammer!’ Mijn Hindostaanse stem vroeg zich af: “Wat zou ik doen als zij mijn moeder was? Zou ik haar stimuleren en steunen om haar diepgewortelde gevoelens en haar talent naar buiten te brengen of zou ik proberen mijn vader in bescherming te nemen omdat hij mij altijd goed behandeld heeft, maar mijn moeder niet?”

Hier zie je het volledige  gebrek aan integriteit bij Amatmoekrim. Ze citeert wel het eerste deel (Zonde), maar laat het tweede deel weg. Het is geen intelligente vorm van manipulatie, maar het voldoet om karaktermoord te plegen.

In 2010 was Anil Ramdas al een publieke figuur en mijn kritiek op zijn opvattingen waren al bekend. Ik wilde voorkomen dat hij de publicatie zou zien als een persoonlijke actie tegen hem via zijn moeder. Ik werk en leef volgens ethische principes.

We wilden uitdrukkelijk dat haar familie akkoord zou gaan met publicatie bij ons. We hebben dat als voorwaarde gesteld. Ze heeft het uiteindelijk ingetrokken. Dat was niet omdat haar kinderen op haar inspraken. Dat had duidelijk niet geholpen. Ze trok het in omdat wij de voorwaarde gesteld hebben dat de familie akkoord moest gaan!

Ik was blij om te zien dat ze het had ingetrokken. Maar een half jaar later heeft ze het toch in eigen beheer uitgegeven, maar dan niet als autobiografie, maar als een verhaal van een persoon Mira die veel overeenkomsten vertoont met haar eigen levensverhaal. Ramdas zou later hetzelfde doen in zijn roman waarvan de hoofdpersoon Badal veel overeenkomsten vertoont met hem.

Als je deze geschiedenis kent, dan is het heel wrang om te lezen hoe Amatmoekrim de zaak helemaal verdraait en doet voorkomen alsof de kinderen van Sukul de publicatie hebben voorkomen in plaats van wij. En dat alles met het doel om mij in een kwaad daglicht te stellen.

Ze brengt een andere roddel naar voren. Ruben Gowricharn, met wie ik ook nooit een warme relatie heb gehad, verklaart dat ik “rondbazuinde dat ‘Anils moeder een spectaculair boek had geschreven wat een beeld geeft van hoe de familie in elkaar zit.” Mijn relatie met Gowricharn is niet van die aard dat ik dit soort gesprekken met hem voer. Ik spreek hem amper. Zijn informatie over het rondbazuinen is ronduit roddel. Ik doe niet aan rondbazuinen. Als ik iets te zeggen heb, dan publiceer ik het. Ik heb de kwestie besproken in een publicatie op Starnieuws, zonder de naam te noemen van Sukul. Maar de terminologie en het verzonnen verhaal van Gowricharn zijn onderdeel van de karaktermoord die Amatmoekrim op mij probeert te plegen.

De sociale en politieke context

De context van de passages uit het boek van Amatmoekrim is de sociale en politieke strijd die al enkele decennia woedt m.b.t. koloniale geschiedenis. In die strijd zijn er twee stromingen: een koloniale stroming in de akademia en een dekoloniale stroming in sociale bewegingen. In de akademia zijn er mensen die vooral bezig zijn met een ego en een carrière op te bouwen op basis van koloniale opvattingen over geschiedenis. Ze vormen een eigen netwerk en bekleden relatief invloedrijke posities in de samenleving. Je ziet ze terug in de promotiekommissie van Amatmoekrim: Peter Meel, Michiel van Kempen, Ruben Gowricharn. Daarbuiten heb je Gert Oostindie, Alex van Stipriaan, Pieter Emmer, Maurits Hassankhan, Chan Choenni, Hans Ramsoedh, wijlen Anil Ramdas en de Werkgroep Caraïbische Letteren.

In de sociale bewegingen tegen racisme en voor dekolonisatie zijn er tal van mensen actief die niet in de akademia zitten maar middels discussie en debat bijdragen aan kennisproductie en distributie. Ik ben daar onderdeel van. Die beweging heeft belangrijke resultaten behaald. Slavernij wordt nu officieel door de regering gezien als een misdaad tegen de menselijkheid. Herstelbetalingen staan nu prominent op de agenda. Iedereen is nu voor dekolonisatie, ook de koning. En dat is gebeurd ondanks het feit dat de koloniale stroming op invloedrijke posities zit in de samenleving. Maar zij kunnen sociale strijd niet tegenhouden.

Ik heb op de website www.iisr.nl regelmatig inhoudelijke kritieken geleverd op de bijdragen van de mensen uit het koloniaal netwerk. Ze hebben geen antwoord op inhoudelijke kritiek, dus komen ze met persoonlijke aanvallen en karaktermoord.

Het is triest om te zien hoe Amatmoekrim meedoet met deze stroming. Het is triest omdat, toen ze in 2013 werd aangevallen door allerlei mensen n.a.v. haar boek over Anton de Kom, ik als enige op de bres sprong voor haar in een column getiteld: “Ter verdediging van Karin Amatmoekrim.”[6]

Ik heb geen spijt van de column. Ik heb spijt van een verkeerde beoordeling van haar karakter: vis noch vlees en een ontstellend gebrek aan karakter en integriteit.

[1] Karin Amatmoekrim: Anil Ramdas onmogelijk kosmopoliet. Prometheus. Amsterdam 2023.

[2] Idem, p. 441.

[3] Idem, p. 442-443.

[4] Idem, p. 485 noot 6.

[5] Www.starnieuws.com. Het is niet meer te vinden op de website, aangezien ik geen columnist meer bent. Ik citeer uit mijn word file.

[6] De column is niet meer te zien op Starnieuws. Het is wel gereproduceerd op: https://werkgroepcaraibischeletteren.nl/ter-verdediging-van-karin-amatmoekrim/.

Sandew Hira bezoekt in oktober Groot-Brittannië voor een nieuwe boektour. Hij zal spreken in Wembley, Londen in de boekwinkel van de Islamic Human Rights Commission op 12 oktober en op 13 oktober aan de Queens Mary University in Londen. Op 15 oktober zal hij spreken in Cambridge bij de Cambridge Stop the War Coalition. Zie voor meer informatie: https://www.ihrc.org.uk/decolonizing-the-mind-book-tour-with-sandew-hira/.

In september vervolgt Sandew Hira zijn DTM tour. Van Maandag 11 tot en met vrijdag 15 september zal hij op uitnodiging van het Simon Bolivar Institute in Caracas, Venezuela, zijn om een week land DTM lezingen houden onder de titel From Reparations to Reconstruction.

Op 20 september zal Hira een keynote speech houden via Zoom op de eerste Webinar series “UMXHOLO” van de Walter Sisulu Universiteit in Zuid Afrika. De Webinar series zal gelanceerd worden door de Vice Chancellor and Principal, Prof. R.N. Songca, van WSU. De webinar zal van 9-11 uur duren. Je kunt je aanmelden via deze link: https://forms.office.com/r/dSL67zDcCL.

De speech is te volgen via https://msteams.link/6QNO. Voor meer informatie mail naar Busiswa Ngceni, email: bngceni@wsu.ac.za.

Hira’s boek wordt nu in het Perzisch vertaald door Ebrahim Mohseni en zal waarschijnlijk in de eerste helft van volgend jaar gepubliceerd en gepresenteerd worden in Iran.

Stephen Small heeft een boek gepubliceerd met de titel: “In the Shadows of the Big House: Twenty-First Century Antebellum Slave Cabins and Heritage tourism in Louisiana.”

Te midden van de roep om de verwijdering van racistische monumenten in het Zuiden van de Verenigde Staten vormen tienduizenden musea, gebouwen en andere historische locaties momenteel een toeristische infrastructuur van de erfgoedindustrie van slavernij in het zuiden van de VS. Louisiana, een van de meest prominente en meest bezochte staten die profiteert van dit toerisme, heeft meer dan zestig erfgoedlocaties die zijn ondergebracht in voormalige slavenplantages. Deze sites bevatten de overblijfselen, restauraties, reconstructies en replica’s van vooroorlogse slavenhutten en slavenverblijven. In the Shadows of the Big House: Twenty-First-Century Antebellum Slave Cabins and Heritage Tourism in Louisiana is het eerste boek dat de rol, behandeling en representatie van vooroorlogse slavenhutten uit de 21e eeuw op plantagemuseumlocaties in het hedendaagse erfgoed toerisme bespreekt.

Stephen Small beschrijft en analyseert zestien vooroorlogse slavenhutten die zich momenteel bevinden op drie plantagemuseumlocaties in Natchitoches, Louisiana: Oakland Plantation, Magnolia Plantation Complex en Melrose Plantation. Small volgt het historische traject van plantages en slavenhutten sinds de burgeroorlog en onderzoekt wat representaties van slavernij en slavenhutten op deze locaties zeggen over de herconfiguratie van het verleden en de herformulering van de geschiedenis in het heden. Terwijl hij thema’s als de rol van de blanke etnische identiteit in representaties van blanke elites en de omvang en betekenis van zwarte stemmen en zwarte visies op representaties van deze plantages in ogenschouw neemt, vraagt Small zich af wat deze sites onthullen over sociaal vergeten en sociaal herinneren in heel Louisiana en het Zuiden. Hij onderzoekt verder de manieren waarop gender de sociale organisatie van huidige locaties structureert en de rol en invloed van de staat in de sociale organisatie en representaties die vandaag de dag heersen.

Stephen Small is professor aan de Department of African American Studies at the University of California, Berkeley. Zijn meest recente boek is 20 Questions and Answers on Black Europe. Hij is co-auteur van Representations of Slavery: Race and Ideology in Southern Plantation Museums en co-redacteur van Global Mixed Race, New Perspectives on Slavery and Colonialism in the Caribbean and Black Europe and the African Diaspora.

Boekgegevens

ISBN-nummer: 9781496845566

Prijs: € 30,- excl. € 6,50 verzendkosten: € 5,-.

Pagina’s: 272

Het boek is te bestellen via IISR: info@iisr.nl.

Sandew Hira, 3 juli 2023

Weten dat je gewonnen hebt

Eindelijk was het zover. Koning Willem Alexander heeft zijn excuses aangeboden voor het slavernijverleden. Dat is een goede zaak, toch? Jarenlang hebben veel activisten gevochten voor erkenning van het leed dat Nederland heeft veroorzaakt met slavernij en kolonialisme. Het is met horten en stoten gegaan, maar die strijd heeft resultaat gehad. Eén eis in die strijd is excuses, een ander is herstelbetaling.

Op 19 december 2022 heeft premier Rutte namens de Nederlandse regering excuses aangeboden. En op 1 juli deed koning Willem Alexander dat. Wat kan daartegen zijn? Niks! Als je excuses wilde hebben, dan kun je niet klagen. Je hebt ze gekregen, misschien niet zoals je wilde, maar ze zijn er wel. Als je geen excuses wilde hebben, dan kan het je niet schelen, tenzij je een campagne voert met de leuze “Wij willen geen excuses, maar alleen herstelbetalingen!” Dan ben je duidelijk. En als je excuses krijgt, dan zeg je vanuit die positie: “hou die excuses maar, geef me alleen die herstelbetaling”.

Maar wie zo redeneert, is niet bezig met het opbouwen van een sociale beweging. Bij de grote massa van mensen is de centrale eis: erkenning van slavernij als een misdaad tegen de menselijkheid. Excuses is een vorm van erkenning. Herstelbetalingen is een andere vorm.

De speeches van de premier en de koning zijn deel van die erkenning, waar die altijd ontkend of verzwegen is. Daarom is de speech van de koning goed, niet eens om wat hij precies heeft gezegd, maar omdat hij iets gezegd heeft dat als erkenning kan worden beschouwd.

Die erkenning is het resultaat van sociale strijd. Je moet weten wanneer je gewonnen hebt.

Hoe je gewonnen hebt

Nu moet je hoe je gewonnen hebt. En wat blijkt? De sociale bewegingen voor erkenning slavernij en kolonialisme als misdaden tegen de menselijkheid hebben het initiatief van de sociale strijd uit handen gegeven. De staat heeft het initiatief overgenomen en dirigeert en kanaliseert die strijd.

De sociale bewegingen in Nederland, Suriname en de Antillen zijn verschillend van aard, maar ze hebben alle gemeen dat ze erkenning van slavernij als een misdaad tegen de menselijkheid eisen. Die eis hebben ze gemeen met sociale bewegingen over de hele wereld. Die hebben al tijdens de wereldconferentie tegen racisme in Durban in 2001 slavernij als een misdaad tegen de menselijkheid bestempeld. Met de Zwarte Piet beweging in Nederland en de internationale Black Lives Matter beweging is de Nederlandse regering onder druk komen te staan. De internationale sociale beweging gaat steeds meer in de richting van dekolonisatie. Het beschouwt kolonialisme als een beschaving die haar basis heeft in de Europese Verlichting. De strijd voor dekolonisatie is een strijd voor een nieuwe wereldbeschaving. We zijn midden in de overgang van de oude koloniale beschaving die zich baseert op universele kennis naar een nieuwe wereldbeschaving gebaseerd op pluriversele kennis van Afrika, Azië, Abya Yala etc. De staat probeert die ontwikkeling tegen te gaan door de leiding in de sociale strijd over te nemen.

Vanuit een dekoloniale optiek zou de vraag “waarvoor bied je excuses aan” beantwoord moeten worden met de volgende vragen:

1. Wie heeft je het recht gegeven om land te bezetten dat niet van jou is? Je had huur moeten betalen. Laten een bedrag per km2 afspreken voor achterstallige huur.
2. Je mag niet iemand dwingen om gratis voor je te werken. Je had loon moeten betalen. Laten we een uurloon afspreken voor niet betaalde lonen.
3. Je mag niet stelen. Je had moeten betalen voor het goud, zilver en andere producten die je gestolen en waarvoor je geen cent hebt betaald. Laten we een bedrag per hoeveelheid (kg, ton) afspreken die je had moeten betalen voor gestolen goederen.
4. Als je iemand materiële, fysieke en psychologische schade toebrengt, dan moet compensatie betalen voor het leed dat je hebt veroorzaakt. Laten we een bedrag per persoon afspreken voor te compenseren leed.
5. Als je een schuld hebt bij een persoon of een bank (vanwege niet betaalde huur, niet betaalde lonen, niet betaalde goederen en niet betaalde compensatie voor leed) dan moet je rente betalen. Laten we het rentepercentage van 6% gebruiken dat de Franse hebben opgelegd aan Haïti, toen het eiland gedwongen werd om herstelbetalingen aan Frankrijk te betalen in 1825.
6. Als je ten onrechte geld hebt ontvangen die jouw slachtoffers onder dwang aan jou hebben betaald, dan moet je dat geld teruggeven. Indonesië heeft onder Amerikaanse en Nederlandse dwang herstelbetalingen van NF 4,5 moeten betalen aan Nederland. Dat geld moet met rente teruggestort worden.

Als je excuses maakt, dan zou je voor deze concrete zaken excuses moeten maken. Het is geen hogere wiskunde. Je gebruikt gewoon je gezond verstand.

Normaal zou een volwassen sociale beweging deze punten op de agenda moeten zetten, en dat gebeurt internationaal ook. Maar met Nederland ligt  het anders. De Nederlandse regering voorziet dat de sociale beweging zich zou kunnen ontwikkelen in de richting van dekolonisatie, dus stapt zij in en neemt de leiding over met haar geschiedenisambtenaren. Dat zijn mensen met een akademische titel (Dr., Prof.) die zich presenteren als objectieve wetenschappers, maar niet veel meer dan betaalde geschiedenisambtenaren zijn die een vooraf uitgestippeld beleid moeten uitvoeren. Ze moeten het verhaal construeren dat de overheid wil vertellen en in de sociale beweging planten.

De oude koloniale “wetenschappers” zoals Pieter Emmer zijn verbannen naar een kooi waar niemand meer wakker ligt van zijn geblaf. De kooi heeft nu de label voor de pers: “Niet aankomen.” Tot voor kort werd Emmer als grote deskundige door alle media geraadpleegd om te vertellen dat totslaafgemaakten van slavernij hielden, ze brandmerken zagen als een vorm van tatoeage, en ze net als koe Bertha geen idee hadden van wat vrijheid is. Maar zulke mensen kun je tegenwoordig niet meer een microfoon onder zijn neus duwen. Nu heb je andere mensen nodig met een progressievere verhaal: slavernij was erg, maar…

Prof. Pepijn Brandon moest het verhaal van de betrokkenheid van ABN-AMRO construeren met als eindresultaat dat ABN AMRO zegt: mooi, je hebt je werk gedaan, en verder moet je je mond houden als we ermee gaan zwaaien. Welke beleidsconclusie trekt ABIN AMRI: stage-plaatsen voor de nazaten van totslaafgemaakten. Vergelijk dat met het beleid van Zwitserse banken in 2000 t.a.v. een andere misdaad tegen de menselijkheid: de Joodse Holocaust. Die banken hebben US$ 1,3 miljard betaald aan de slachtoffers. En Brandon houdt braaf zijn mond als ABN-AMRO dit schandelijk stagebeleid aankondigt als reactie op zijn rapport.

Dr. Karwan Fatah Black moest het verhaal van De Nederlandse Bank en slavernij optekenen. Hij weet dat Koning Willem I een cruciale rol heeft gespeeld. Daarvoor hoef je niet eens in de archieven te duiken. Die betrokkenheid kun je overal op internet vinden. Maar Fatah Black weet ook dat hij als geschiedenisambtenaar daarover moet zwijgen. En dat doet hij heel braaf. Zie hier de besprekingen van beide rapporten.

Deze twee studies die expliciet hadden moeten gaan over de betrokkenheid van het koningshuis bij slavernij zijn voorstudies van een grotere studie van drie jaar die uitgevoerd wordt door de leider van het wetenschappelijk kolonialisme: Prof. Gert Oostindie. De taak van Oostindie is om de excuses van de koning voor te bereiden. Maar helaas, drie jaar duurt te lang voor veel mensen, dus moest de koning het op 1 juli 2023 doen. En wat hebben de geschiedenisambtenaren bedacht? Willem Alexander moet excuses aanbieden, niet voor het koningshuis als dader, maar het koningshuis als toeschouwer. Willem Alexander zegt in zijn toespraak: “Dankzij het werk van gedreven onderzoekers weten we steeds meer over het Nederlandse slavernijverleden… Maar er is ook zoveel wat we niet weten.” Spreek voor jezelf zou ik zeggen. Jouw onwetendheid is niet onze onwetendheid. Er is uitgebreide openbare documentatie over het daderschap van het koningshuis. Het is algemeen bekend. Google maar op Willem I en NHM, dan kom je de bronnen wel tegen. Door te stellen dat je  excuses aanbiedt niet voor het daderschap maar voor het toeschouwerschap, ben je bezig met een complete geschiedvervalsing, terwijl het op 1 juli de bedoeling was dat je de waarheid zou vertellen, die zo lang verzwegen is. Stel je voor: je kidnapt mensen, je verkracht vrouwen, je dwingt ze om gratis voor je te werken, je martelt en vermoordt ze als ze in opstand komen en dan kom je excuses aanbieden omdat je hebt weggekeken. Je was dader, geen toeschouwer!

Dit laat zien hoe belangrijk het is dat sociale bewegingen weer het initiatief nemen in een dekoloniale geschiedschrijving van slavernij in plaats van achter de geschiedenisambtenaren te lopen. Nu is de tijd om geschiedvervalsing aan de orde te stellen.

Door de te vroege excuses is wel een probleem ontstaan voor Oostindie en Willem Alexander. Als je over drie jaar excuses gaan aanbieden, waarvoor ga je het doen? Voor het daderschap? Wist je drie jaar geleden niet dat het om daderschap gaat en niet om toeschouwerschap? Die excuses komen dan als mosterd na de maaltijd. Bovendien gaan mensen over drie jaar de vraag stellen: heb je ons op 1 juli 2023 voor de gek gehouden en wil je nu nieuwe excuses aanbieden?

De problemen worden nog groter voor Willem Alexander. Hij vroeg om vergiffenis.  Maar er is een roep om die vergiffenis te vragen in de landen waar de misdaden hebben plaatsgevonden. De president als vertegenwoordiger van de staat en de samenleving, zal die vergiffenis moeten geven. Stel je voor. In 2025 zijn er verkiezingen in Suriname. De kans is groot dat Desi Bouterse wint, gezien het wanbeleid van de huidige regering. Willem Alexander moet dan in 2026 vergiffenis vragen aan … Desi Bouterse! Oh wat een doffe ellende voor het koningshuis en de geschiedenisambtenaren. We gaan tegen die tijd popcorn eten en de zaak gadeslaan.

Als de sociale beweging het initiatief in de strijd naar zich toetrekt, dan betekent dit het volgende.

• Leg de focus op het opbouwen van een infrastructuur voor dekolonisatie: fysieke infrastructuur met gebouwen, vergaderzalen, theaterfaciliteiten.
• Combineer dit met een beleid voor kadervorming: train trainers in analyseren volgens het theoretisch raamwerk van Decolonizing The Mind. Zet deze trainers in bij educatie en massa-media zodat ze een weerwoord kunnen formuleren op het werk van de geschiedenisambtenaren.
• Leg daarmee de basis voor het opbouwen van een nieuwe wereldbasis gebaseerd op een nieuwe vorm van kennisproductie.

En… laat dit financieren op de potjes voor herstelbetaling.