Categorie archieven: Nieuws

Analyse van de definitieve uitslag van de Surinaamse verkiezingen van 2025

 

Sandew Hira
1 juni 2025

Wijzigingen in de analyse

Mijn vorige analyse was gebaseerd op de door Starnieuws gepubliceerde verkiezingscijfers. De definitieve cijfers zijn nu binnen.

Ik heb ze in onderstaande tabel verwerkt.

Qua analyse verandert er niet veel. De grootste verandering is in de opkomst. Er moesten nog 39.006 stemmen worden toegevoegd, waardoor het opkomstpercentage van 58% in de vorige versie naar 68% is gegaan. Er is nog steeds sprake van een daling van de opkomst, maar met 5% i.p.v. 15%. Het aantal kiesgerechtigden is met 16.737 (4%) toegenomen ten opzicht van 2020, maar het aantal mensen dat daadwerkelijk is gaan stemmen is met 6.297 afgenomen (-2%). De conclusie blijft staan: Het Surinaamse volk is moe van polarisatie en gekissebis en laat de politiek links en rechts liggen. Dat is heel zorgelijk.

De analyse per partij is min of meer hetzelfde gebleven.

De VHP heeft 21.590 stemmen verloren, maar als de partij uitsluitend het van Hindostanen had moeten hebben (27% van de bevolking), dan hadden ze 73.688 stemmen moeten krijgen in plaats van 86.788. Dat betekent dat er minimaal 13.100 niet-Hindostanen op de VHP hebben gestemd. Minimaal, omdat niet alle Hindostanen op de VHP hebben gestemd. Dat is een indicatie dat de VHP de etnische barrière nog steeds weet te breken en mensen steeds meer om ideologische redenen stemmen.

De NDP is gegroeid met 27.416 stemmen, maar in 2015 had ze 117.571 stemmen. Ze heeft nog steeds 24.293 (20%) niet kunnen terughalen.

Coalitievorming

Ik ben aangenaam verrast door de snelheid en doortastendheid waarmee Jenny Simons de zaken aanpakt. Ze is in staat geweest om de eenheid binnen de NDP te bewaren door het beëindigen van een strijd om het presidentschap. Ze heeft een intentieverklaring tot stand weten te brengen met NPS, ABOB, PL, A20 en BEP, daardoor ze een tweederde meerderheid in het parlement heeft voor de verkiezing van het presidentschap.

In mijn vorige analyse pleitte ik nog voor een coalitie tussen NDP en VHP, omdat dat de meest brede basis zou zijn voor een regering. Ik heb me vergist. Een andere brede basis is mogelijk en bied zelfs nog meer mogelijkheden om de problemen van de toekomst aan te pakken.

Het argument van etnische vertegenwoordiging in de regering kan gemakkelijk worden opgevangen door een etnische samenstelling van de regering die recht doet aan etnische diversiteit. Bovendien zien we dat ideologie in toenemende mate een belangrijke rol speelt in de politiek, en daar zal het in de toekomst ook om gaan. Als de regering een beleid voert die merkbare verbetering brengt in het leven van alle Surinamers, dan maakt de etnische samenstelling van de regering niet veel uit.

Visie op lange termijn

Daarom blijft de grootste uitdaging hoe de economie zodanig in te richten dat grote delen van de bevolking de vruchten van de gas- en olie boom gaan plukken. Rudolf Elias, voormalig directeur van Staatsolie, heeft in een zeer interessant interview aangegeven dat de inkomsten van de staat met een factor vijf tot zes zouden kunnen gaan groeien in deze regeerperiode. Dat is enorm. Elias maakt een belangrijk punt. Hij zegt: “We moeten een brede maatschappelijke discussie houden want, en dat kan ik je garanderen, geen enkel plan hoe mooi het ook is werkt als het niet breed gedragen wordt. Dus we moeten eerst ervoor zorgen dat we scenario’s draaien, dat we naar de partijen toe gaan, dat we naar het bedrijfsleven gaan, dat we naar de vakbonden gaan, dat we naar de sociale gemeenschappen gaan en naar de politieke partijen en dat we een soort consensusmodel vinden over waar we naartoe willen met het land… Als we niet een plan hebben waar iedereen achter staat dan betekent dat automatisch dat de wetten die daaruit voortvloeien op zichzelf staan en dat die misschien wel niet werken in de toestand waarin je het wil hebben.”

Hij heeft gelijk. De grootste uitdaging voor de progressieve beweging is niet af te wachten totdat “deskundigen” met een plan komen. Ze moet een eigen lange termijn visie ontwikkelen op de economie en samenleving voor de komende vijftig jaar op basis waarvan beleidsplannen voor de komende jaren worden ingevuld. Die visie brengt ze in in de maatschappelijke discussie die gaat komen.

Analyse van de Surinaamse verkiezingen

Sandew Hira

26 mei 2025

Inleiding

De Surinaamse verkiezingen van 2025 zijn om meerdere redenen historisch te noemen. Het is de eerste keer dat verkiezingen worden gehouden op basis van nationale evenredigheid en niet meer op basis van het districtenstelsel. Het is de eerste keer dan Bouterse niet meedoet bij de verkiezingen. Het is de eerste keer dat een vrouw kans maakte om de vrouwelijke president van Suriname te worden.

Als we een vergelijking met voorgaande jaren willen maken, dan moeten niet uitsluitend op het aantal zetels afgaan, omdat in het districtenstelsel het aantal zetels geen afspiegeling was van de wil van de bevolking.

De betekenis van de uitslag

1. De opkomst en het vertrouwen in de politiek

Het vertrouwen van het Surinaamse volk in de politiek is flink afgenomen. Dat moet een zorgelijk signaal zijn voor alle politici. In 2015 was het opkomstpercentage 75%, in 73% en in 2025 58%. Het aantal kiesgerechtigden is met 17.000 toegenomen (4%), maar het aantal mensen dat daadwerkelijk is gaan stemmen is met 45.000 afgenomen (-16%).

Het Surinaamse volk is moe van polarisatie en gekissebis en laat de politiek links en rechts liggen. Dat is heel zorgelijk. Apathie kan op den duur omslaan in radicalisme. Een extremistische groep die zich afzet tegen het hele politieke establishment kan in korte tijd in kracht toenemen, zoals we hebben kunnen zien in veel delen van de wereld inclusief Brazilië en Argentinië. Het is voor alle politieke leiders van belang dat het vertrouwen in de politiek weer toeneemt.

2. VHP

De VHP heeft 3 zetels verloren. Ze is van 20 naar 17 zetels gegaan. Dat is niet slecht voor een regeringspartij die een economische crisis moet managen. Maar als we naar het stemmenverlies kijken, dan is de situatie dramatischer. De VHP heeft 30.000 stemmen verloren. In 2020 had ze 108.378 stemmen en nu 75.852. Dat is een afname van 30%, bijna eenderde. Maar 17 zetels is niet slecht binnen de Surinaamse machtsverhoudingen.

3. NDP

De NDP heeft het goed gedaan, maar niet geweldig. Ze heeft twee zetels gewonnen (van 16 naar 18) en is gegroeid van 65.862 naar 79.309 stemmen, een toename van  13.447 stemmen (20%). Op basis van evenredigheid zou ze in 2020 niet 16, maar 12 zetels hebben behaald. Haar stijging in zetels zou dan van 12 naar 18 zijn gegaan. Maar vergeleken met 2015 toen ze 117.571 in stemmen kreeg, is er nog steeds sprake van een afname met 38.262 stemmen. De NDP heeft in tien jaar tijd bijna 40.000 stemmen verloren. Ze heeft éénderde van haar oorspronkelijke steun uit 2015 niet in 2025 weten te behouden.

3. NPS

Ogenschijnlijk heeft de NPS flink gewonnen, van 3 naar 6 zetels. Maar dat is een optisch bedrog. In 2020 waren de verkiezingen gebaseerd op het districtenstelsel. Als er toen evenredigheid was gehanteerd, dan had de NPS 6 zetels gehad. Op basis van evenredigheid is de partij niet vooruit- of achteruitgegaan. Als we naar het aantal stemmen kijken, dan ziet het er slechter uit. In 2020 had ze 32.394 stemmen en in 2025 26.142, een afname met 6.252 stemmen (19%).

4. ABOP

ABOP heeft het goed gedaan. In aantal zetels is ze gelijk gebleven (6), maar in aantal stemmen is ze vooruit gegaan, van 24.956 naar 26.390 stemmen, een toename van 1.434 (6%). Dat is goed, als je ervan uitgaat dat ze regeringsverantwoordelijkheid draagt en de andere regeringpartij VHP een verlies van 30% heeft moeten incasseren.

5. PL

PL heeft het heel slecht gedaan, hoewel ze in zetelaantal gelijk gebleven is (2). In 2020 had ze 16.263 stemmen en in 2025 9.265, een afname met bijna de helft (44%), namelijk 7.358. Ze had korte tijd regeringsverantwoordelijkheid gedragen, maar haar uittreding heeft niet geleid tot meer steun bij de bevolking, integendeel.

6. BEP

BEP heeft het goed gedaan. Vanwege het districtenstelsel had ze in 2020 2 zetels, terwijl ze er 1 zou krijgen op basis van evenredigheid. In 2020 had ze 6.835 stemmen en in 2025 6.237. Haar aanhang en zetelaantal is redelijk stabiel.

7. A20

A20 had in 2020 4.501 stemmen en in 2025 6.233, een toename van 1.732 (38%). Dat is niet slecht. Ze heeft nu 1 zetel binnengehaald, terwijl ze de vorige keer 0 had.

8. Overige partijen

In 2020 hadden de overige partijen die samen goed zouden zijn geweest voor 4 zetels bij een evenredig stelsel 19.666 stemmen gehaald. Door hun versplintering en het districtenstelsel hebben ze 0 zetels behaald. In 2025 hebben ze samen 4.490 stemmen gehaald, dat is 15.176 minder (-77%). Dat heeft te maken met de toegenomen apathie bij de stemmers. Als mensen betrokken zijn bij de politiek, zullen er meer van deze partijen komen die meer stemmen trekken.

Analyse

De etnische factor

Veel traditionele analyses van de Surinaamse politiek blijven steken in een etnische analyse van de verkiezingen. Etniciteit speelt ongetwijfeld nog een factor in de politiek, maar de cijfers van de afgelopen tien jaar laten zien dat die factor in betekenis afneemt.

Het aandeel van Hindostanen in de Surinaamse bevolking is 27% (op basis van de volkstelling van 2004). In 2020 waren er 274.714 uitgebrachte geldige stemmen. Als alle Hindostanen op de VHP zouden hebben gestemd en ze geen enkele stem uit andere bevolkingsgroep zou hebben gehad, dan zou de VHP 74.173 i.p.v. 108.378 stemmen gehad hebben. Er hebben minimaal 34.205 niet-Hindostanen op de VHP gestemd. Dat is minimal éénderde van alle VHP stemmen (32%). Ik schrijf “minimaal’, omdat niet alle Hindostanen op de VHP hebben gestemd. In 2025 had de VHP 75.852 stemmen. Niet alle Hindostanen hebben op de VHP gestemd, dus heeft de VHP toch nog niet-Hindostaanse stemmen kunnen trekken.

De VHP heeft in 2020 de etnische barrière doorbroken, zoals de NDP dat al sinds haar oprichting heeft gedaan. Maar in 2025 heeft ze een belangrijk deel van die stemmen weer verloren. ABOP en BEP hebben de Marron stemmen weten te behouden. PL heeft flink verloren. Waar zijn die Javaanse stemmen naar toe gegaan? Een deel zal thuis gebleven zijn en een andere deel is naar de andere partijen gegaan.

Coalitievorming

Geen enkele partij heeft de absolute meerderheid, dus moet er een coalitie regering worden gevormd. Toen Bouterse nog leefde, was er – mede gestimuleerd door Nederland – een sterke anti-Bouterse druk op de coalitievorming. Dat is nu anders.

Op basis van zetelaantallen is de meest stabiele coalitie een regering van NDP/VHP. Samen hebben ze een royale meerderheid in het parlement (35). Alle andere coalities zijn instabieler. Een VHP/NPS/ABOP regering zou wel een royale meerderheid hebben, maar is ongeloofwaardig gegeven de recente historie. Een NDP/ABOP/NPS regering heeft ook een royale meerderheid. Dus dat is zeker een optie.

In de NDP is er een sterke stroming tegen samenwerking met de VHP. In de hitte van de verkiezingsstrijd zeggen partijen allerlei nare dingen over elkaar inclusief de weigering om met elkaar na de verkiezingen samen te werken. Toch pleit ik voor een samenwerking tussen VHP en NDP, en wel op de volgende gronden.

Ten eerste, politiek moet gebaseerd op rationele visie en beleid, en niet op emoties van de dag. Als er overeenstemming bereikt kan worden op basis van visie en beleid, dan mogen emoties geen hindernis zijn in de vorming van een coalitie. De ideologische verschillen tussen NDP enerzijds en NPS/ABOP anderzijds is net zo groot als de ideologische verschillen tussen de NDP en de VHP. In iedere coalitie zal er een ideologisch compromis moeten worden gevonden ten aanzien van visie en beleid.

Ten tweede, hoewel etniciteit een minder belangrijke rol speelt in de politiek vergeleken met enkele decennia geleden, geldt dat in een multiculturele samenleving het goed is om alle etnische groepen vertegenwoordigd te zien in het bestuur van het land. Dat is een les die Lachmon en Pengel ons hebben geleerd, en die nog relevant is vandaag de dag.

Ten derde, een NDP/VHP regering biedt de beste kansen om een historische fase in de Surinaamse geschiedenis op een goede manier af te ronden.

Ten vierde, een NDP/VHP regering, mits goed voorbereid, biedt de meest stabiele basis om de uitdagingen van de nieuwe olie-economie het hoofd te bieden.

De afronding van de historische fase van Desi Bouterse

Met de dood van Desi Bouterse is een historische tijdperk in de Surinaamse geschiedenis ten einde gekomen. Bouterse heeft zijn stempel op die geschiedenis gedrukt en historici zullen komende generaties nog discussiëren over de betekenis daarvan.

Maar dat tijdperk moet nog op een goede manier afgesloten worden. Vanuit Nederland en sommige groepen in Suriname die leven van polarisatie en Suriname en haar bevolking geen vrede en welvaart gunnen, worden steeds pogingen gedaan om de erfenis van de persoon van Bouterse te gebruiken om de samenleving te verdelen.

Met de nieuwe olie-economie staat Suriname enorme uitdagingen te wachten en kan een fase van vrede, welvaart en welzijn kan aanbreken die we nooit eerder gekend hebben. Maar verstandige politici moeten over tal van zaken besluiten nemen die gebaseerd zijn  op de toekomst en niet op het verleden.

Eén besluit heeft betrekking op de erfenis van Bouterse. Het proces van dialoog en verzoening m.b.t. 8 December en de Binnenlandse Oorlog moet voortvarend worden opgepakt en afgerond met waarheidsvinding, postume gratieverlening en de acceptatie van het feit dat er verschillende visies bestaan op hoe met politiek geweld moet worden omgegaan. Wordt dat besluit niet opgepakt, dan zal dat nog jaren blijven zeuren in de Surinaamse samenleving en voor verdeeldheid zorgen en zullen er grote kansen worden gemist om een goed bestaan op te bouwen voor alle Surinamers.

Een overeenstemming tussen NDP en VHP kan de basis leggen om de verdeeldheid, die Suriname decennia geteisterd, heeft te boven te komen.

De uitdagingen van de nieuwe olie-economie

De toekomst van Suriname is niet uitsluitend een toekomst van olie. Hoe kan het land de olie-inkomsten gebruiken om de economische basis van het land te versterken. Het sleutelwoord is infrastructuur. Stop het geld direct in de ontwikkeling van de fysieke, sociale, technologische, economische en politieke infrastructuur. Bouterse heeft het voorbeeld gegeven met de bruggen en wegen die de districten heeft ontsloten. De fysieke infrastructuur omvat wegen, bruggen, treinen, havens en vliegvelden. De sociale infrastructuur omvat bevolkingspolitiek (binnen en buitenlandse migratie) en educatieve infrastructuur. De technologische infrastructuur omvat internet G5 en G6 basisstations, technologische centra voor Artificial Intelligence en technische opleidingen. De economische infrastructuur omvat een infrastructuur voor het stimuleren van ondernemerschap (begeleiding van startende ondernemer, zeker in culturen waar ondernemerschap zwak ontwikkeld is, bedrijfshuisvesting, coaching en financieringsfaciliteiten). De politieke infrastructuur gaat om instrumenten voor corruptiebestrijding, versterking van lokaal bestuur, versterking van media, een cultuur van samenwerking en overleg in plaats van polarisatie.

Er is veel kennis en deskundigheid aanwezig in Suriname. Het idee van de PALU van een nieuwe stad die een economisch centrum kan vormen is een goed idee. Dat kan een compleet nieuwe stad zijn of het kan bestaande plaatsen upgraden naar een stadsniveau. China heeft 600 nieuwe steden in de afgelopen vier decennia volledig van de grond af gebouwd gebaseerd op een enorme investering in infrastructuur.

Een nieuwe regering zal een coalitie regering zijn. Als die coalitie gebaseerd is op een overeenkomst in grote lijnen over hoe een toekomstvisie te ontwikkelen, dan kan het de loop van de Surinaamse geschiedenis veranderen. Een toekomstvisie ontwikkel je niet in een paar maanden, maar een overeenkomst om dat gezamenlijk te doen kan wel op korte termijn.

De uitdagingen voor de NDP

De NDP staat voor een grote uitdaging: hoe maak je de overgang van de periode Bouterse naar iets anders? De dood van Bouterse was een eerste uitdaging. Zou de partij uit elkaar vallen voor de verkiezingen omdat verantwoordelijke mensen niet in staat zijn om hun meningsverschillen te overbruggen? Dat is niet gebeurd en dat is een compliment voor alle betrokkenen. De partij heeft een nieuwe voorzitter gekozen en is daarmee de verkiezingen ingegaan. Ik heb mijn steun uitgesproken voor Jennifer Simons en ben niet teleurgesteld. Ze heeft een geweldige campagne gevoerd met rust, integriteit en inhoud.

Bouterse had sterke en zwakke punten. Eén van zijn zwakke punten is dat hij het vraagstuk over leiderschap opvolging niet goed heeft aangepakt. De NDP moet dat zelf oplossen. Als zij in staat is om via kadervorming nieuw leiderschap te ontwikkelen, dan zal zij een historische rol vervullen in de toekomst. Als ze in verdeeldheid gaat opereren, dan zal ze vroeg of laat link of rechts worden ingehaald door krachten die beter inspelen op de uitdagingen voor de toekomst.

De NDP zal ook een keuze moeten maken over het soort partij dat ze in de toekomst wil zijn. Ze moet een ideologische basis ontwikkelen. Bouterse heeft in de gedachte van dekolonisatie geprobeerd die basis te ontwikkelen. De NDP heeft hier nog veel werk op te verrichten om kaders te kweken die op basis van ideologie politiek gaan bedrijven.

De NDP zal de leiding nemen in de vorming van een regering zonder de aanwezigheid van Bouterse. Als zij erin slaagt een nieuwe stabiele regering te vormen, kan zij misschien het vertrouwen in de politiek terugbrengen.

Naschrift

Ik ben aangenaam verrast door de snelheid en doortastendheid waarmee Jenny Simons de zaken aanpakt. Ze is in staat geweest om de eenheid binnen de NDP te bewaren door het beëindigen van een strijd om het presidentschap. Ze heeft een intentieverklaring tot stand weten te brengen met NPS, ABOM, PL, A20 en BEP, daardoor ze een tweederde meerderheid in het parlement heeft voor de verkiezing van het presidentschap.

In mijn analyse van de verkiezingen pleitte ik nog voor een coalitie tussen NDP en VHP, omdat dat de meest brede basis zou zijn voor een regering. Ik heb me vergist. Een andere brede basis is mogelijk en bied zelfs nog meer mogelijkheden om de problemen van de toekomst aan te pakken. Ik wens haar het beste als de eerste vrouwelijke president van Suriname. Dat is iets waar alle Surinamers trots op zouden moeten zijn.

Hoe verder met 3 mei?

Sandew Hira, 6 mei 2025

Op 3 mei heeft Sandew Hira een toespraak gehouden bij het evenement van de Stichting 3 mei – Een liefdevol verzoek naar aanleiding van hun vijfjarig bestaan. Hieronder is de tekst van zijn toespraak opgenomen. Deze stichting wordt geleid door Rishma Khubsing.

In zijn toespraak legt Hira uit dat het verhaal van 3 mei een radicaal verhaal is, een revolutionair verhaal. Op 4 mei herdenkt Nederland haar slachtoffers van het Nazisme en de Tweede Wereldoorlog hier op De Dam. Op 5 mei viert Nederland de bevrijding van het Nazisme. En nu op 3 mei komen mensen op De Dam voor een herdenking met de boodschap: jullie waren niet alleen slachtoffers van Nazisme. Jullie waren ook daders. Vandaag herdenken we de slachtoffers van de Nederlandse misdaden tegen de menselijkheid, van het Nederlands Nazisme.

Er is een ander initiatief op 3 mei die in 2012 is begonnen: de dag van empathie. Op haar website beschrijft ze haar doel: “Om 3 mei uit te roepen tot de de Dag van Empathie – de dag voorafgaand aan de Nationale Herdenking en Bevrijdingsdag. De Dag van Empathie is een pleidooi om de empathie in de samenleving te vergroten en om de tijdens de herdenking getoonde empathie niet alleen dan te voelen – maar op alle dagen van het jaar, voor elke medemens. Uiteindelijk streven we naar een nationale dag op 3 mei waarop we elkaar (opnieuw) leren kennen, waarna we op 4 mei samen herdenken, op 5 mei samen onze vrijheid vieren en vanaf 6 mei met elkaar in gesprek blijven.” Dit initiatief wordt geleid door Jerry Afriyie.

De kracht van beide initiatieven is dat ze de nationale herdenking van 4 mei gebruiken als een manier om het verleden met het heden te verbinden. De eerste doet het via rituelen en herdenking van de voorouders. De tweede door gespreksbijeenkomsten en culturele evenementen.

Ik ben betrokken geweest bij de oprichting van het eerste initiatief. Bij de vijfjarige herdenking heb ik mijn evaluatie gemaakt van de uitdagingen voor de toekomst.

Stichting 3 mei opereert in een veranderende politieke omgeving. De Nederlandse regering en de koning hebben excuses gemaakt voor het slavernij verleden. Ik verwacht dat niet onder deze regering, maar ergens in de toekomst 1 juli een nationale vrije dag wordt. De Antillianen herdenken 17 augustus en niet 1 juli. De Indonesiërs vieren op 17 augustus hun onafhankelijkheid. Officieel hanteerde Nederland de datum van 27 december 1949 als de onafhankelijkheidsdatum. Pas in 2023, 78 jaar later, heeft Nederland officieel 17 augustus als onafhankelijkheidsdatum erkend.

Een strategisch vraagstuk voor beide initiatieven op 3 mei is: hoe verhoudingen deze ontwikkelingen zich tot 3 mei en wat voor beleid ontwikkelt je naar wat gaat komen: een officiële erkenning van Nederland dat haar koloniaal verleden verwerpelijk is en dat koppelen aan activiteiten op bijzondere dagen. Wat gaat je eis zijn naar het overheidsbeleid toe? Is 3 mei de dag voor heling en voorouder herdenking? Is het een kwestie van empathei. Is dat voldoende om op lange termijn te kunnen blijven bestaan?

Een tweede daarmee samenhangend vraagstuk is: hoe landelijk is de 3 mei? Bij de slavernijherdenking is er nadrukkelijk voor gekozen om naast de landelijke herdenking een plaatselijk netwerk op te bouwen voor de 1 juli herdenkingen. NiNsee heeft dat getrokken en nu heeft de regering een nieuwe commissie in het leven geroepen en veel geld gegeven om een regionaal netwerk van herdenkingen op te zetten.

Een soortgelijke ontwikkeling hebben we bij de anti Zwarte Piet beweging gezien. Die beweging richtte zich eerst op de landelijke intocht. Dat was al krachtig. Maar haar kracht groeide in veelvoud toen ze zich regionaal ging organiseren. En dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat die beweging daadwerkelijke een landelijk beweging is geworden en succesvol is geweest met de afschaffing van Zwarte Piet.

Wat is het lange termijn beleid van Stichting 3 mei m.b.t. het landelijk karakter van de herdenking en hoe verhoudt het zich tot de regionale netwerken van 1 juli? De dag van de empathie is al bezig met een regionale worteling.

Een derde vraagstuk is het vraagstuk van organisatie-opbouw. Het is al een hele klus om het evenement in Amsterdam te organiseren. Wat is de organisatorische implicatie van een lange termijn strategie die daadwerkelijk naar een landelijke herdenking gaat? Hoe ga je om met vraagstukken van leiderschap en kadervorming? Dat zijn lastige vragen waar iedere sociale beweging mee te maken krijgt.

Een vierde strategisch vraagstuk is hoe het koloniaal verleden zich verhoudt tot het koloniaal heden. Die discussie zie je bij de 4 mei herdenking, waar een groep uit de samenleving de oorlog en genocide in Gaza nadrukkelijk verbindt met de Tweede Wereld Oorlog en de Holocaust. Sommige mensen uit de conservatieve hoek van de samenleving vinden dat onterecht. Veel progressieve mensen vinden dat moreel juist heel correct.

Een vijfde vraagstuk is het vraagstuk van eenheid. Waarom twee initiatieven op 3 mei. Waarom niet geduldig werken aan het bouwen van een eenheid tussen de beide initiatieven. Is het een kwestie van strategische inzichten. Die zou je kunnen oplossen met discussies. Is het een kwestie van ego’s. Dat is niet oplosbaar.

 

Hieronder is de tekst van mijn toespraak.

 

Lieve, moedige mensen,

 

Ik wil beginnen met Rishma Khubsing en het team van 3 mei – een liefdevol verzoek, van harte te feliciteren met haar vijfjarig bestaan. Het is een enorme prestatie om dit initiatief van de grond te krijgen en ieder jaar weer verder te ontwikkelen.

Vijf jaar geleden hadden Rishma en ik een gesprek over het initiatief? Wat wilde ze ermee bereiken? Hoe wilde ze dat bereiken? Moet je een online community worden? Moet je een plek veroveren in de publieke ruimte, zoals nu op De Dam in Amsterdam. Dat laatste vereist moed. Online kun je van alles en nog wat roepen en je verschuilen achter je laptop of mobiele telefoon. Maar de stap om je in de publieke ruimte dit specifieke verhaal neer te zetten vereist moed. Waarom?

Het verhaal van 3 mei is een radicaal verhaal, een revolutionair verhaal. Op 4 mei herdenkt Nederland haar slachtoffers van het Nazisme en de Tweede Wereldoorlog hier op De Dam. Op 5 mei viert Nederland de bevrijding van het Nazisme. En nu op 3 mei komen mensen op De Dam voor een herdenking met de boodschap: jullie waren niet alleen slachtoffers van Nazisme. Jullie waren ook daders. Vandaag herdenken we de slachtoffers van de Nederlandse misdaden tegen de menselijkheid, van het Nederlands Nazisme. Zoals Frantz Fanon zei: kolonialisme was Nazisme in de koloniën. Dat is een keiharde boodschap.

Je kunt het net zo liefdevol brengen als je wilt, maar de boodschap is snoeihard.

Rishma noemt het een liefdevol verzoek om erkenning, heling en verbondenheid. Haar boodschap is vanuit licht en liefde, niet vanuit boosheid en strijd. Ik respecteer dat. Maar ik kijk er iets anders naar.

Het is strijd en het vereist een enorme moed om die boodschap te brengen en hier te staan, vooral in dit politieke klimaat met de opkomst van extreem rechts en een wereld die lijdt onder genocide in Palestina, een oorlog in Ukraïne en de dreiging van een nucleaire oorlog.

Laat mij dieper ingaan op die boodschap. Hoe zag het Nederlands Nazisme in de koloniën er uit? Het Duits Nazisme voerde voor de Joden de Jodenster in. Dat was een gele lap stof in de vorm van een zeshoekige Davidster , met het woord “Jood” in zwarte letters erop gedrukt. Vanaf 1941-1942 verplichtten de nazi’s in Nederland de Joodse mensen om deze ster zichtbaar op hun kleding te naaien, meestal op de linkerborst. Het was bedoeld om Joden in het dagelijks leven direct herkenbaar te maken. Het was een vorm van menselijke vernedering.

In de Nederlandse koloniën werd de totslaafgemaakten gebrandmerkt met een brandijzer dat roodgloeiend was. Het hete ijzer werd gedrukt schouder, borst, rug, arm en soms ook het gezicht. De totslaafgemaakte werd door de Nederlandse Nazi’s gezien als een dier dat eigendom was van de mens. Het merk gaf aan wie de eigenaar was van dit menselijk dier. De Duitse Nazi’s hebben de Joden nooit als dieren beschouwd, die ze in eigendom konden hebben. Daarom gebruikten ze geen brandmerk, maar een lap stof.

Het verhaal van het Nederlands Nazisme in de koloniën is het verhaal van dehumanisering van de gekoloniseerde. Het verhaal van Duits Nazisme in Nederland is het verhaal van dehumanisering van de Joden. Op 4 mei wordt die dehumanisering bestreden door de verhalen te vertellen van het menselijk lijden van het Joods volk. Daar kunnen wij wat van leren. Het verhaal dat we op 3 mei vertellen is het verhaal van het menselijk lijden van de door Nederland gekoloniseerde volkeren.

Ik wil stil staan bij een aantal van die verhalen. In mijn boek Van Priary tot en met De Kom staat het verhaal van het eerste contact van Nederlanders met Inheemsen. In 1613 was Stoffel Alberts bij een handelspost in Paramaribo. De schipper Jan Jacobs Benz was getuige van twee voorvallen en vertelt hierover. Op een kwade dag nam Stoffel Alberts een geweer en liep naar een Inheemse jongeman, die als tolk werkte op de handelspost. Zonder enige aanleiding schoot hij op de jongen, die dood neerviel. Waarom? Gewoon. Hij had er zin in. Wie was die jongen? Wat waren zijn dromen? Wie was zijn familie? We weten het niet, maar we weten wel dat Stoffel Alberts een mens heeft vermoord. Jan Jacobs Bens vertelt dat twee jaar later Albert Stoffel samen met zijn neef Jeuriaen en ene Claes de Fries een Inheemse vrouw en later nog een Inheemse jongen zomaar zonder reden heeft vermoord. Vandaag moeten onze gedachten bij deze naamloze Inheemsen zijn. Ze waren kinderen van een vader en een moeder. Ze zijn leden van een gemeenschap. Ze zijn mensen, die vermoord zijn omdat een Nederlandse Nazi dat leuk vond.

Een ander verhaal wordt verteld door Anton de Kom in zijn boek Wij Slaven van Suriname, het verhaal van Flora, Sery en Patienta. Zij waren ontsnapt uit de concentratiekampen van die tijd, die toen plantages werden genoemd. Op zondag 26 november 1711 vertrok een militaire expeditie naar de Boven-Suriname rivier om de ontsnapte vrijheidsstrijders op te sporen. Ze hadden een klein kamp ontdekt en probeerde de mensen in hun slaap te overrompelen. Door oplettendheid van de kampbewoners mislukte dat en het kamp was ontruimd voordat de actie kon plaatsvinden. Wel was men er in geslaagd om een vrouw Sery met haar kind Patienta en een andere vrouw Flora gevangen te nemen. Het rapport van de expeditie vertelt dat de vrouwen verhoord werden met als doel informatie te achterhalen over de andere vrijheidsstrijders. Het was een uitgebreid verhoor, waarbij ze werden gemarteld en hun huid met vuur gebrand. Ondanks de marteling weigerden ze iets los te laten. Ze wezen met hun vingers naar de hemel, namen een lang stuk haar van hun hoofd en maakten het gebaar dat ze onthoofd konden worden, maar toch niets zouden zeggen. Ze sloegen met hun vingers op hun mond om aan te geven dat ze hun mensen nooit zouden verraden. De militairen besloten om de vrouwen naar de stad te brengen voor verder verhoor, maar ze weigerden om mee te gaan. Ze weigerden te staan of te lopen. Sery was door de marteling en een pijl die door haar lichaam was gegaan dusdanig verwond dat ze amper tegenstand bood. Flora was sterker en die weigerde op te staan. De militairen besloten ze dood te schieten en te onthoofden. Ze hebben de hoofden meegenomen naar Paramaribo als bewijs van hun misdaad, die ze als een heldendaad beschouwden. Het verslag vertelt niet wat met Patienta is gebeurd, maar waarschijnlijk is ze meegenomen en tot slaaf gemaakt.

De Kom probeert zich in te beelden wat ze hebben meegemaakt. Hij schrijft: “Men kan zich onmogelijk menselijke wezens voorstellen, meer hulpeloos en verlaten dan deze Séry met haar kind Patienta, en Flora. De nood van het kindje vermengde zich in de gedachten van de moeder met het verbijsterende bedwelmende gevoel van hetgeen zij zelve zal moeten doorstaan. Daarbij kwam het verlies van de vrijheid, die zo heel kort is geweest, het scheiden van de plaats waar zij met haar kind zo’n korte poos het geluk gekend had.

Séry voelde nog sterker dan alles de moederliefde, door het vreselijk dreigend gevaar tot een aan waanzinningheid grenzende overspanning gedreven. Haar kindje was nog zo jong en de gedachte slechts, dat straks ruwe blanke handen haar Patienta uit haar armen zou rukken, deed haar huiveren. Zij drukte het, terwijl zij met angstige blikken naar de troep blanke soldaten keek, met stuipachtige kracht aan haar borst.

Iedere stap die de blanke soldaat nader tot haar bracht deed haar beven. Zij trilde als een blaadje, het bloed dreef naar haar hart terug. En toch was Séry een dapper vrouwtje. Zij drukte de zachte armpjes van haar kind om haar hals en kuste het nogmaals, terwijl men de kleine Patienta ruw uit haar armen losrukte.”

Volgens De Kom was die moeder hulpeloos, maar niet zwak: “Geen gil kwam van haar lippen, ze keek slechts met fonkelende ogen de militair aan, stond vervolgens op en monsterde de blanke soldaten fier, zonder de minste vrees hen allen uitdagend. Ze was zelf verbaasd over de kracht, die haar scheen gegeven te worden. want ze wist wel, nu haar kind in de handen der soldaten was, dat geen mens zich erover zou ontfermen. En toch, trots dit alles was ze onbevreesd. Elke vlaag van angst scheen door een macht verdreven te worden. De zwakke vrouw was een heldin geworden. Het was alsof stromen van kracht door haar lichaam liepen.”

De Kom beschrijft de martelingen die ze moet doorstaan en haar ongelooflijke moed om desondanks haar eigen mensen niet te verraden: “Na een poos greep de bende ruwe soldaten Séry vast, bond haar de handen en voeten, smeet de arme vrouw op de grond en begon haar te geselen met scherpe roeden, om hierdoor te trachten haar tot verraad van haar landgenoten te brengen. Na deze bloedige kastijding scheen Séry halfdood te zijn. Toch trachtte men haar in deze toestand te ondervragen. Maar het gelukte de blanken niet iets uit haar te krijgen. Zo ging men in woede ertoe over om de arme Séry met vuur en tangen te bewerken. In weerwil van al deze pijnigingen, die voor een vrouw haast onverdragelijk waren, bleef ze zich toch halsstarrig verzetten om haar broeders en zusters te verraden.

Haar vriendin Flora toonde zich niet minder standvastig. Séry moest het aanzien hoe zij voor haar ogen vermoord en onthalsd werd.”

Hij eindigt het verhaal van Séry en Flora met een belofte: “Dappere Séry. Dappere Flora. Wij zullen uw namen steeds in eerbied gedenken.”

En dat is wat wij vandaag, 3 mei 2025, 314 jaar later doen: Wij gedenken in eerbied de namen van dapper Séry, dappere Flora en baby Patienta.

En daarmee leggen we de vraag op het bord van het geweten van het Nederlandse volk. Jullie weten hoe het is de dehumanisering van het Duitz Nazisme te ervaren. De Duitsers zijn in het reine gekomen met hun Nazistisch verleden. Ze vertellen de verhalen over dehumanisering van Joden in musea, documentaires, monumenten en overheidsbeleid inclusief herstelbetalingen. Wanneer komen de Nederlanders in het reine met hun Nazistisch verleden tijdens kolonialisme? Wanneer wordt 3 mei een nationale herdenking van de slachtoffers van het Nederlands kolonialisme?

Ahmet Daskapan en Sandew Hira over de nieuwe vredesbeweging

Op 3 mei 2025 hebben Ahmet Daskapan en Sandew Hira een interview gegeven aan Sjoerd de Groot, woordvoerder van Volkeren voor Vrede. Daskapan en Hira kennen elkaar al vanaf de jaren tachtig van de vorige eeuw, toen ze samen streden tegen racisme en voor rechten van migranten. Hun bijdrage aan het interview is gebaseerd op het artikel dat Hira geschreven heeft over een nieuwe strategie voor sociale strijd in Nederland.

Het interview is op YouTube te zien:

Discussiebijeenkomst Marijn Kruk & Sandew Hira over extreem rechts: 1 februari 2025 Amsterdam

Discussiebijeenkomst over extreem nationalistisch-rechts in nationaal en internationaal perspectief met Marijn Kruk & Sandew Hira: 1 februari 2025 om 13.30 uur in Amsterdam, Perdu, Kloveniersburgwal 86
In zowel Europa als de Verenigde Staten kleuren zogeheten nationaal populistische bewegingen alweer enige tijd het politieke landschap. Gebruikmakend van de ontstane onrust over immigratie en verlies van identiteit, kwamen op tal van plaatsen populistische leiders aan de macht. De grote verkiezingswinst van Geert Wilders eind 2023 en de uitslag van de Europese verkiezingen laten zien dat het momentum zich vooralsnog doorzet.
Tegelijk maskeert het populisme de bredere ambitie die achter deze beweging schuilgaat. Er is sprake van een contrarevolutie, gericht op de omverwerping van een links-liberale en ‘globalistische elite’, die de ‘westerse eigenheid’ zou ondermijnen.
Klassieke conservatieven, rechtse christenen, duistere etnonationalisten en allerhande complotdenkers trekken hierin zij aan zij op.
Daarbij doet de Hongaarse hoofdstad Boedapest dienst als intellectuele broedplaats en als model. Premier Viktor Orbán gaat voorop in de strijd voor het ‘eigene’ te midden van een moderniteit die dit uitholt. Maakt deze opstand kans van slagen, en zo ja, tegen welke prijs? Aldus de journalist Marijn Kruk in woorden van deze strekking.
Hira’s kritiek op Kruk is tweeledig:
Kruk ziet een fundamenteel verschil tussen extreem-rechts en liberaal: het verschil tussen moderniteit en anti-moderniteit. Dat verschil is voor Hira gradueel, niet essentieel.
Kruk is een verdediger van liberalisme. Voor Hira hebben liberalisme en moderniteit een keerzijde: kolonialisme en barbarisme.
Het Comité 21 Maart organiseert naar aanleiding van deze ontwikkelingen een discussiepanel met als doel het onderwerp verder te verdiepen en te bezinnen op de vraag hoe we een halt kunnen toeroepen aan deze ontwikkeling..

Hier is de video van de bijeenkomst.

 

Boekpresentatie Chris De Ploeg – De Grote Koloniale Oorlog, Deel 1 27 januari Amsterdam

Een gesprek met Chris de Ploeg over kolonialisme, kapitalisme en fascisme, naar aanleiding van zijn nieuwe boek De Grote Koloniale Oorlog. Het boek biedt een historische analyse van de Tweede Wereldoorlog door deze binnen een grotere koloniale geschiedenis te plaatsen, wat ons helpt de huidige opkomst van extreem rechts en het zwijgen over racisme en kolonialisme in de gevestigde politiek beter te begrijpen. Samen met andere wetenschappers, schrijvers en journalisten gaan we in gesprek over de koloniale wortels van fascisme en over de demonisering van het communisme en antikoloniale bewegingen. Dat doen we op 27 januari, precies 80 jaar nadat het Rode Leger het Nazi vernietigingskamp Auschwitz bevrijdde. Om die reden zullen er ook culturele bijdragen zijn, naast ruimte voor stilte en herdenking voor alle slachtoffers van het fascisme en kolonialisme.

Lancering en nagesprek over de koloniale oorsprong en nasleep van WOII met auteur Chris de Ploeg. Met reacties op het boek en performances.

ma 27 jan 2025, 20.00 uur. Toegang gratis.

Pakhuys De Zwijger, Piet Heinkade 179, 1019 HC Amsterdam

Meer informatie: https://dezwijger.nl/programma/boeklancering-de-grote-koloniale-oorlog

De leugens van Nina Jurna over Venezuela

Sandew Hira

30 juli 2024

Inleiding

Op 28 juli 2024 zijn er presidentiële verkiezingen houden in Venezuela. De westerse media zijn helemaal los gegaan in een desinformatie campagnes vol leugens over wat er in Venezuela aan de hand is. In Nederland is Nina Jurna hun spreekbuis. Zij produceert de leugens die media als NRC en NOS journaal verder verspreiden. In deze bijdrage zal ik die leugens stuk voor stuk ontmaskeren.

Historie van presidentiële verkiezingen

In 1998 kwam Hugo Chavez voor het eerste via verkiezingen aan de macht en startte de Bolivariaanse revolutie. Hij kreeg 3,7 miljoen van de 6,3 miljoen stemmen (56,20%). De oppositiekandidaat kreeg 2,6 miljoen stemmen (29,97%), een verschil van ruim een miljoen stemmen. De verkiezingen werden georganiseerd door het oude regime. De opiniepeilingen uit die tijd gaven aan dat Chavez maar 8% van de stemmen zou krijgen. De bureaus voor opiniepeilingen zijn steevast in handen van pro-Amerikaanse bedrijven.

Niemand kon toen stellen dat de uitslag was gemanipuleerd, omdat Chavez niet in de regering zat. In februari 1999 werd hij ingehuldigd als president van Venezuela.

Uitslagen presidentiële verkiezingen Venezuela 1998-2024

Tussen 1998 en 2018 zijn zes presidentiële verkiezingen gehouden. Chavez stierf op 5 maart 2013. Hij werd opgevolgd door Maduro. De Chavistas hebben tussen de 6-8 miljoen stemmen gekregen. De oppositie heeft tussen de 5-7 miljoen stemmen gekregen. De stemmen van 2024 zijn gebaseerd op 80% van de telling en gecalculeerd naar 100%.

De stemprocedures

De Bolivariaanse regering van de Chavistas hebben een zeer geavanceerd en corruptievrij stemsysteem ingevoerd. Het werkt als volgt. De nationale kiesraad heeft een register van stemgerechtigden, dat gebaseerd is op de ID-kaart van een stemgerechtigde Venezuelaan. Bij de aanvraag van een ID-kaart moet je een vingerafdruk afgeven. Die wordt opgeslagen in de database van het bevolkingsregister.

Een stembureau wordt bemand door mensen die willekeurig zijn gekozen uit de stemgerechtigden van een stemdistrict. Er wordt een voorzitter en drie secretarissen gekozen. Verder hebben alle partijen het recht om waarnemers aan te wijzen die gedurende de hele tijd van begin tot eind toezicht houden op het stembureau en het werk van het bureau te controleren.

Het stembureau ontvangt digitaal en in print de lijst van stemgerechtigden van het stembureau. Een stemgerechtigde meldt zich met de ID en geeft een vingerafdruk af op de geprinte lijst. Dat wordt gecontroleerd in de database. Je kunt niet met een vervalste ID stemmen, want je vingerafdruk moet overeenkomen met de database. De vingerafdruk geeft aan dat je je gemeld hebt om te stemmen.

Dan ga je naar het stemhok, waar je alleen bent en afgeschermd. Daar staat een scherm met de lijst van kandidaten, diens partij en foto. Je klikt op de foto van je keuze. Er verschijnt een popup scherm met de vraag of dit je keuze is. Als dat zo is klik je op STEM. Je hebt gestemd. Het apparaat produceert een brief met je stemkeuze. Dat brief neem je mee en deponeert het in een stembus. Vervolgens moet je op de lijst opnieuw een vingerafdruk afgeven, die aangeeft dat je gestemd hebt.

Om 18.00 sluit het stembureau, tenzij er nog mensen in de rij staat. Dan blijft het stembureau open totdat iedereen heeft gestemd.

Het stemapparaat print een lijst met het aantal stemmen per kandidaat. Voordat de data van het stembureau doorgestuurd worden naar de nationale kiesraad, wordt een steekproef genomen van de fysieke biljetten in de stembussen. Bij steekproeven wordt normaal een trekkin gedaan van 2%-5%, maar de oppositie heeft afgedwongen dat een stekproef van 50% wordt genomen. Dat is altijd zo gebeurd. Er is nooit een afwijking gevonden van de fysieke en digitale telling. Daarna worden de data van het stembureau gestuurd naar de centrale kiesraad. Dat gebeurd onder toezicht van alle waarnemers.

Twee maanden voor een verkiezingen worden alle partijen uitgenodigd om het hele systeem te controleren. Dat bestaat uit 19 stappen, vanaf de controle op het vingerafdruk tot en met de transmissie van de data van een stembureau naar de centrale kiesraad. Aan het eind van de controle geven de controlerende partijen een verklaring af dat het systeem goed heeft gewerkt.

Op de dag van de verkiezing zijn bij de centrale kiesraad zijn er getuigen aanwezig van alle partijen om te controleren dat de transmissie goed is gegaan en niemand kan sjoemelen bij de computers.

Nergens in de wereld vind je zo een corruptievrij stemsysteem.

Leugen 1: de meerderheid van de bevolking van Venezuela is tegen Maduro

De eerste leugen van Nina Jurna is de stelling dat de meerderheid van de bevolking van Venezuela tegen Maduro is. Hoe gaat Jurna tewerk? In een NRC artikel over de verkiezingen brengt ze één Venezuelaanse ten tonele, Paula Navas (57), die anti Maduro is.[1] Navas is fel tegen Maduro. Jurna citeert haar: “‘Ik heb hoop dat we eindelijk verandering krijgen. Dat we na zo’n lange tijd verlost worden van dit regime en dat er na zondag een nieuw Venezuela komt”, zegt ze vol emotie. De eerste keer dat NRC haar sprak was in 2016, bij haar thuis in de sloppenwijk Petare, waar ze met haar dochters woont.” Navas is de stem van het Venezuelaanse volk.

Een objectieve journalist zou een voor- en tegenstander van Maduro aan het woord laten om een objectief te schetsen van de verkiezingen. Dat zal Jurna niet doen, want dit is niet haar taak. Haar taak is niet om te informeren, maar om te mobiliseren. Zij moet de pro-imperialistische mobiliseren om de economische boycot en de destabilisatie campagnes tegen de progressieve in Venezuela te rechtvaardigen.

De cijfers van de verkiezingen tonen aan dat hoewel er een grote minderheid is tegen Maduro, hij toch de steun geniet van de meerderheid van de bevolking.

Jurna beschrijft de campagnes van de oppositie onder leiding van Maria Corina Machado en Edmundo González en van de regeringspartij van Maduro: “De afgelopen weken trok de verkiezingskaravaan van Machado en González grote mensenmassa’s, die het campagneteam voor reclamemateriaal filmde met drones. Bij de afsluiting van de campagne, eerder deze week in de wijk Las Mercedes, sprak Machado, gehuld in de kleuren van de Venezolaanse vlag, inwoners toe. „We beloven vrijheid, vrede en een einde aan de dictatuur. Jullie krijgen Venezuela weer terug”, riep ze. Ze pakte de hand van presidentskandidaat González vast en gooide die de lucht in. Bij een verkiezingsbijeenkomst van Maduro in een ander deel van de stad diezelfde dag is het zichtbaar minder druk.”

Heeft Jurna nooit de video’s op internet gezien met giga bijeenkomsten van Maduro? De Chavistas weten hoe ze massa’s moeten mobiliseren. Ik heb zelf mee mogen maken in 2018 toen één miljoen mensen gingen demonstreren tegen Juan Guaidó, die een coup probeerde te organiseren tegen Maduro. Jurna liegt als ze stelt dat de bijeenkomsten van Maduro slecht bezocht worden.

Leugen 2: Maduro fraudeert met de verkiezingen

Hierboven heb ik aangegeven dat het onmogelijk is om te frauderen met het kiessysteem in Venezuela. De oppositie heeft in alle fasen de gelegenheid om het proces te controleren. De extreemrechtse oppositie heeft geweigerd om deel te nemen aan de controle van het systeem. Maar dat doet ze met een hypocriete houding. Ze stelt dat als de kiesraad Maduro aanwijst als winnaar, zij de uitslag zou afwijzen omdat het systeem frauduleus is. Maar als zij de winnaar zouden worden, dan zou ze de uitslag accepteren en verklaren dat het systeem niet frauduleus is. Nina Jurna verzwijgt deze hypocriete houding en doet voorkomen dat het systeem sowieso frauduleus is. Dat is een leugen.

Er zijn de afgelopen tussen 1998 en 2024 jaar 30 verkiezingen geweest met dit systeem: 2 voor de grondwetgevende vergadering, 7 voor burgemeesters, 4 voor het parlement, 4 voor de president, 7 referenda, 5 voor gouverneurs en 1 megaverkiezing in 2000 (hernieuwing van elke post na de goedkeuring van de grondwet). De Chavistas hebben 28 van de 30 verkiezingen gewonnen. De oppositie heeft ook verkiezingen gewonnen. In 2013 wonnen de Chavistas 255 gemeenten, terwijl de oppositie er 75 won. In 2021 behaalde de oppositie overwinningen in vijf gouverneursraces. In 2015 wonnen ze de parlementsverkiezingen. Al deze overwinningen werden erkend door de regering.

Wat doet Jurna om te bewijzen dat Maduro fraudeert? Ze haalt opiniepeilingen aan. Ze schrijft: “Volgens onafhankelijke peilingen staat de oppositie op 60 tot 70 procent van de stemmen.” Bij elke presidentsverkiezingen zijn er opiniepeilingen die aangeven dat de oppositie gaat winnen. Hoe objectief zijn die peilingen als de feiten het tegendeel bewijzen? En sinds wanneer bepalen opiniepeilingen wie de winnaar is van een verkiezing?

Leugen 3: de economische crisis van Venezuela is de schuld van de regering

Jurna schrijft over 2016: “Het land met een van de grootste oliereserves ter wereld stond toen aan de vooravond van een grote humanitaire en politieke crisis die jaren zou duren. Veel Venezolanen vervielen in armoede door de torenhoge inflatie. Als gevolg hiervan, maar ook vanwege repressie door het autoritaire regime, ontvluchtten bijna acht miljoen Venezolanen hun land. In die periode verloor Paula Navas haar toen 22-jarige dochter Aldeny, omdat het ziekenhuis insuline tekortkwam.”

Het verwijt van Jurna dat de economische crisis het resultaat is van het beleid van de Chavistas is een leugen. Om die leugen vol te houden, moet Jurna veel feiten verzwijgen. De VS, de grootste afnemer van Venezuelaanse olie, gesteund door de EU heeft een complete economische boycot afgekondigd voor Venezuela. Venezuela kan niet eens insuline importeren, laat staan olie exporteren. Die boycot heeft desastreuze effecten voor de economie gehad. De import en export is aan banden gelegd. Bedrijven die met Venezuela handelen krijgen sancties opgelegd van de VS en de EU. De boycot resulteerde in lege schappen en voedselrantsoenering. Jurna verzwijgt dit.

Het wordt nog erger. In 2015 leed de Chavista-partij een nederlaag bij de parlementsverkiezingen. Dit opende de deur voor een door de VS georkestreerde staatsgreep waarbij Juan Guaidó, de toenmalige president van de Nationale Assemblee, betrokken was. Guaidó beweerde dat de presidentsverkiezingen van 2018 vervalst waren, waardoor Maduro onwettig werd verklaard. Ondanks dat hij geen presidentieel mandaat had, beweerde hij zijn eigen aanspraak op het presidentschap, gesteund door een meerderheid in het parlement. Op 23 januari riep hij zichzelf uit tot waarnemend president en legde hij de presidentiële eed af tijdens een bijeenkomst in Caracas. Het bizarre is dat de EU en de VS hem officieel erkenden als de rechtmatige president van Venezuela. De regering-Trump ondertekende in januari 2019 een bevel waardoor Guaidó de controle kreeg op buitenlandse bezittingen van Venezuela Amerikaanse banken. Venezuela verloor direct 11 miljard dollar aan exportinkomsten. Het staatsoliebedrijf van Venezuela had een dochteronderneming CITGO in de VS, die de distributie van Venezuelaanse olie deed. . In oktober 2022 beval de districtsrechter Leonard P. Stark in Delaware dat de mensen van Guaidó de aandelen van Venezuela mochten verkopen. Verlies voor Venezuela: $ 13 miljard.

Venezuela heeft goudreserves ter waarde van $ 2 miljard bij de Bank of England ondergebracht. In juli 2022 heeft het Londense Hooggerechtshof uitspraak gedaan in het voordeel van de Venezolaanse oppositieleider Juan Guaidó in een strijd om de controle over de goudreserves ter waarde.

Geen woord van Jurna over al deze daden van economische sabotage, alleen maar om de indruk te wekken dat alle economische problemen van Venezuela het resultaat zijn van het beleid van de Chavistas.

Leugen 4: Maduro zal de uitslag van de verkiezingen niet accepteren als hij verliest

Jurna schrijft over een politocoloog die ze heeft geïnterviewd: “De politicoloog haalt een recent onderzoek aan waaruit blijkt dat 40 procent van de Venezolanen bereid zou zijn te demonstreren als Maduro wint. „De vraag is wat het regime dan gaat doen. Treden ze met geweld op? En wat gaat het leger doen?”, zegt hij bedachtzaam. Vooral die laatste vraag resoneert deze dagen in Venezuela, want uiteindelijk ligt de macht bij de militaire top.

Als Paula Navas een dag voor het einde van de campagne met haar buurvrouw verkiezingsfolders uitdeelt in haar wijk Petare, krijgt ze een filmpje doorgestuurd. Daarin zegt Vladimir Padrino López, de hoogste generaal en als minister van Defensie een grote steunpilaar van Maduro, dat wie de verkiezingen wint „zal regeren”, en dat wie verliest „mag uitrusten”. Daarmee zou hij laten doorschemeren dat de uitslag gerespecteerd moet worden als de oppositie wint.”

Wat een ongelooflijke leugen is dit. De Chavistas hebben vaker aangegeven wat ze zouden doen als ze een verkiezing zouden verliezen. Hugo Chavez legde het al uit. De Chavistas zouden in de oppositie gaan en de sterkste oppositie voeren ten behoeve van het volk. Maduro heeft herhaaldelijk verklaard dat hij de uitslag zal respecteren. Waarom dan al die stemmingmakerij alsof hij dat niet zal doen? De reden is eenvoudig: om te maskeren dat de oppositie de uitslag niet zal respecteren. Dat hebben ze openlijk gezegd, maar daarover zwijgt Jurna. In 2015 had de oppositie de parlementsverkiezingen gewone. Maduro accepteerde de uitkomst. In 2018 won Maduro de verkiezingen. De oppositie heeft dat niet geaccepteerd.

Direct na de verkiezingen van 2024 gingen extreemrechtse aanhangers van de oppositie de straat op en voerden binnen 24 uur gewelddadige aanvallen uit op de Chavistas en de politie. Geen vreedzame demonstraties, maar bendegeweld. Dat zijn de feiten over wie wel of niet de uitkomst van de verkiezingen respecteert.

Leugen 5: Maduro is repressief en autoritair

Herhaaldelijk spreek Jurna over de regering Maduro als een repressieve en autoritaire regering. Wat zijn de bewijzen. De particuliere pers in Venezuela is in handen van de oppositie: radio, tv, kranten. Ze hebben vrij spel. Daardoor zijn ze in staat om miljoenen Venezuelanen voor zich te winnen, hoewel hun beleid in het nadeel is van die mensen. Er is een rechtssysteem in Venezuela dat nog zeer coulant is juist tegen de oppositie.

In 2018 ondernam Guaidó met behulp van de VS een coup tegen de regering. Hij kon lange tijd zijn gang gaan, zonder te worden opgepakt. Pas op 6 oktober 2023 beschuldigde de regering-Maduro Guaidó van het witwassen van geld, verraad en het zich toe-eigenen van publieke functies, vaardigde een arrestatiebevel uit en vroeg de internationale gemeenschap om mee te werken aan de arrestatie van Guaidó, met het verzoek om een rode kennisgeving door Interpol. In april 2023 was hij naar de Verenigde Staten gevlucht uit angst voor zijn arrestatie, waar hij in ballingschap leefde in Miami, Florida.

In 2002, drie jaar nadat hij als president was geïnstalleerd, werd Hugo Chavez geconfronteerd met een militaire coup. Een groep militairen namen hem gevangen en ontvoerden hem. Zie een goede documentaire The Revolution Will Not Be Televised (2002 Venezuela Coup) over de coup hier: https://www.youtube.com/watch?v=wF_5xZIstPw

Het volk en soldaten in het leger kwamen in opstand en de coup mislukte. María Corina Machado Parisca, de extreem-rechtse leider van de verkiezingen van 2024, ondertekende het Carmona-decreet, waarmee een overgangsregering werd ingesteld, waarbij de Nationale Vergadering en het Hooggerechtshof werden ontbonden en ook de procureur-generaal, de controleur-generaal, gouverneurs en burgemeesters die tijdens de regering van Chávez waren gekozen, werden geschorst. Ze heeft regelmatig opgeroepen tot een Amerikaanse militaire interventie in Venezuela. In ieder ander land zou ze al in de gevangenis belanden wegen hoogverraad. Het enige wat haar is aangedaan is dat ze uitgesloten is voor deelname aan verkiezingen als presidentskandidaat.

Jurna liegt als ze steeds over een  repressief en autoritair bewind spreekt. Het tegendeel geldt voor de oppositie, zoals blijkt uit het Carmona-decreet. Als die aan de macht zouden komen, dan zou er een repressief en autoritair bewind aan de macht komen.

Malcolm X over de house negro

Nina Jurna wordt in de Nederlandse media opgevoerd als de goede journalist, een vrouw van kleur, die over het continent waar ze haar roots heeft, objectief rapporteert. Maar ook vrouwen van kleur kunnen liegen en hun beroep te schande brengen. Malcolm X had een naam voor hen: house negro.

 

[1] https://www.nrc.nl/nieuws/2024/07/26/venezuela-koestert-na-25-jaar-voorzichtige-hoop-op-een-bevrijding-van-het-tijdperk-chavez-maduro-a4860851

Videopname 12 maart 2024: Politiek Café: Decolonizing The Mind & Extreem rechts

Extreem nationalistisch-rechts wint aan kracht. Dat is gebleken uit de uitslag van de verkiezingen van afgelopen november voor de Tweede Kamer met de grote verkiezingswinst van de PVV – en over het geheel genomen een verdere verschuiving naar rechts. Op 6 juni zal opnieuw naar de stembus worden gegaan – ditmaal voor de samenstelling van het Europees Parlement. Ook dan wordt Europa-wijd een grote verkiezingswinst voor extreemrechtse partijen verwacht. Mede met het oog op dit laatste is door het Europees Parlement nog snel het zogeheten Migratiepact aangenomen, dat een ernstige verslechtering van de positie van asielzoekers en andere migranten betekent. Voor de strijd tegen discriminatie en racisme zijn dit zorgwekkende ontwikkelingen. Over de toenemende kracht van extreem nationalistisch-rechts in Nederland en in Europa, én over de uitwerking van het Migratiepact, organiseerde het Comité 21 Maart een Politiek Café met het thema Decolonizing The Mind & Extreem rechts. Zie de video opname:

Essay Sandew Hira over Aziatische dwangcontractarbeid

Op woensdag 29 mei organiseren het Collectief Contractarbeid en minister Dijkgraaf van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap, en coördinerend minister van het Herdenkingsjaar Slavernijverleden een conferentie met als titel “Contractarbeid uit de Schaduw” in Den Haag. Vooruitlopend op deze conferentie heeft Sandew Hira een essay geschreven met als titel “Kolonialisme en Aziatische dwangcontractarbeid”. Daarin behandelt hij de geschiedenis van Aziatische contractarbeid en de vergelijking met slavernij. Ook trekt hij enkele conclusies m.b.t. een beleid ten aanzien van kolonialisme en Aziatische dwangcontractarbeid.

Een opmerkelijk resultaat van deze studie is dat het jaarlijkse sterftecijfers onder Hindostanen gemiddeld 4% was; dat is tweemaal hoger dan het sterftecijfer onder de totslaafgemaakten in de periode van slavernij tussen 1833 en 1842, toen de discussie begon over de afschaffing van slavernij.

Het essay is hier te downloaden: https://iisr.nl/wp-content/uploads/2024/05/Sandew-Hira-Kolonialisme-en-Aziatische-dwangarbeid-in-Suriname.pdf.

Wat is de toekomst van de dekoloniale beweging?

Sandew Hira heeft een essay geschreven over de toekomst van de dekoloniale beweging. Hij stelt dat een groot probleem van de dekoloniale beweging van theoretische aard is. Het probleem is dat het geen alomvattend, samenhangend en integraal raamwerk is.

Wat gebeurt er met een sociale beweging als deze geen alomvattend, samenhangend en integraal theoretisch raamwerk heeft?

Het eerste gevolg is dat de beweging geen routekaart heeft om praktisch beleid te ontwikkelen om de wereld te veranderen.

Het tweede gevolg is dat de beweging in de kern gefragmenteerd raakt.

Het derde gevolg is dat er geen organisatorische richtlijnen zijn voor het opbouwen van een dekoloniale beweging.

Het laatste gevolg is dat de dekoloniale beweging haar relevantie voor de sociale strijd zal verliezen en achterhaald zal raken.

Hira stelt voor dat we naar een alomvattend, samenhangend en integraal dekoloniaal theoretisch raamwerk gaan. Dit stelt ons in staat de huidige tekortkomingen van de dekoloniale beweging te overwinnen. Onder het label Decolonizing The Mind (DTM) deed hij een eerste poging om een dergelijk raamwerk te ontwikkelen.

Op basis van het theoretische raamwerk gaat hij in op de organisatievraag: hoe de dekoloniale beweging te organiseren.

Het essay kan hier worden gedownload. Het vormt de basis voor het werk van het DIN-secretariaat.